Month: februari 2014

Het is inmiddels dinsdag en Jonah heeft een goede nacht achter de rug. Gisteravond heb ik om 19.30 de temperatuur weer eens opgenomen: 36,4! Kort daarop komt de verpleegster binnen met de paracetamol (een pilletje al fijn gemalen, opgelost in water en in een spuit gedaan). Ik vraag eerst maar eens aan haar of ze de temperatuur niet wil weten, voordat we paracetamol gaan geven. En ja, toen ze die hoorde, was de koortsremmer natuurlijk niet nodig.
Om 22.00 uur moest ik weer de temperatuur opnemen van de verpleegster en toen was het 37,3. Ook nog heel mooi. Jonah vond het al niet zo fijn dat ik zijn arm omhoog deed, zodat de thermometer onder de oksel kon en toen vroeg de verpleegster ook nog of ze even zijn buik mocht zien. Tja, dat vond Jonah toch echt niet leuk en hij begon te huilen. Zou ik ook doen als je al 2 en een half uur hebt liggen te slapen. En met dat weinige licht, was Jonah zijn buik niet goed zichtbaar, dus ik zei dat Jonah weer lekker in zijn bed ging liggen. Eerst was Jonah nog wat verdrietig, maar al vrij snel begon hij weer in slaap te vallen. Eigenlijk was dit, in al die dagen dat we hier al zijn, de eerste verpleegster waar ik wat moeite mee had (ahum!).

Vanmorgen om 8.10 werd Jonah wakker en was meteen verdrietig. Zijn rechteroog zat helemaal dicht en dit was natuurlijk absoluut niet prettig. Snel de tv aan en de afleiding werkte meteen. Gelukkig. De temperatuur was 38,3 en het gewicht 24 kilo. Om kwart voor 9 kwamen er 2 prikzusters en Jonah onderging 2 vingerprikjes. Ze moesten 4 hele kleine flesjes met bloed hebbben en er druppelde uit een vinger te weinig. Hier doet Jonah absoluut niet moeilijk om.
Om half 10 kwam dokter Martens al binnen met een hele delegatie (afdelingsarts en 3 studentes, die zich alledrie verdekt opstelden). Het urine onderzoek liet zien dat er geen eiwitten in de urine zaten en dat was goed. Er werd besloten dat het plasmedicijn vandaag doorgegeven ging worden, want Jonah blijft veel vocht vasthouden. Verder zijn ze nog steeds aan het onderzoeken waar het eiwittekort door komt Er zou weer contact met Groningen worden opgenomen en vanmiddag zou ze nog langs komen.

Daarna kwam de pedagogisch medewerkster en Jonah liet trots zijn volle Dikke Duimenkaart zien. Bij alles wat hij hier in Zwolle moet ondergaan, verdient Jonah een sticker voor zijn Dikke Duimenkaart. Met 10 stickers was deze kaart vol en Jonah mocht een uitje in een map uitzoeken. Hij koos voor een bioscoopbezoek waar we met het hele gezin naar toe mogen. Hartstikke leuk! Ze bracht even later lego en hier werd Jonah (uiteraard!) enorm enthousiast van. Lekker wat bouwen en Jonah zat hiermee eerst rechtop in bed en bleef (nadat hij een plas had gedaan) zelfs naast het bed staan. Op dat moment kwam Arno binnen en die was erg verheugd om Jonah zo te zien. Zij hebben eerst samen met de lego gespeeld en toen nog een spelletje gedaan. Als je Jonah hoort lachen en enthousiast hoort reageren is dat een prachtig geluid. Heerlijk!
Een diëtiste kwam binnen. De arts had al aangegeven dat Jonah eigenlijk te weinig voeding krijgt. Hij zou 900 ml moeten krijgen. Wij hebben dit de laatste keer in Groningen besproken en Dokter de Bont wilde liever niet zo’n burgemeestersbuik en dus was 600 ml voeding op een dag de max. Maar aangezien Jonah nu wel meer eiwitten nodig heeft, hoe gaan we dat dan binnen krijgen? Het volgende is met de diëtiste afgesproken: elke dag 750 ml voeding en ruim 200 ml melk via de sonde. Dit laatste bedacht Arno, omdat Jonah hier helemaal geen zuivel drinkt en daar juist veel eitwitten in zitten. Dit vond de diëtiste een goed idee en zo zie je maar weer, dat als je er samen over nadenkt je er dan wel uitkomt.
Om half 12 kwam een fysiotherapeute binnen. Jonah ligt alleen maar op bed en dat is voor het vocht (en de rest van het lichaam) natuurlijk niet bevordelijk. Er werd een ballon opgeblazen en Jonah ging lekker met haar overslaan. Wat een actief mannetje was het zo. Na 10 minuten gaf Jonah zelf aan dat hij wilde liggen en dat was hartstikke goed van hem. Er werd hier tevens een zachte bal achter gelaten, dus als Jonah wil voetballen, is dat ook mogelijk! Hoewel we dat nog niet snel zien gebeuren.

Het bloedprikken van vanmorgen was nodig om de spiegel te bepalen. Nam het bloed de medicijnen voldoende op? Om kwart voor 9 had Jonah nog geen medicijnen gehad en om 12.30 kwam weer iemand bloedprikken, omdat er toen wel medicijnen gegeven waren. De prikker die binnen kwam maakte geen contact met Jonah en ging op een stoel naast het bed zitten. Jonah bekeek de spullen die de prikker op het bed had gelegd en Jonah zag dat er geen zuigertje lag, maar een ” schep”  geval. Dit vindt Jonah heel vervelend en dus begon hij meteen te huilen. Ik zei meteen dat Jonah altijd een zuigertje heeft, maar de man zei dat er bij de instructie stond dat hij het op deze manier moest doen. Ik vroeg waarom al die andere keren dan wel een zuigertje gebruikt kon worden, maar daar kon deze man geen antwoord op geven. De verpleegster die ook binnen was gekomen, probeerde Jonah uit te leggen waarom het nu op deze manier moest (ben even vergeten wat de reden was) en het was maar goed dat zij dat deed, want die man wilde maar zo vlug mogelijk beginnen en prikken. Het prikje was weer goed te doen, maar dat schepding vond Jonah vervelend. Gelukkig was het snel klaar. Om dit soort dingen kan ik me behoorlijk opwinden, maar ik denk ook dat het komt door de hele situatie. Je wilt dit eigenlijk allemaal niet voor je kind en als je dan ergens boos om kan worden, gebeurt dat natuurlijk en dan misschien ook wel 2x zo veel.

In de middag is Jonah weer moe en helaas niet meer zo actief als eerder. Het lijkt of hij weer wat terugzakt.
Later kwam dr. Martens weer langs met de afdelingsarts en één leerling. Er was weer uitgebreid contact geweest met Groningen. Onze vraag om te starten met de voorbereiding voor de Dexa die vrijdag volgens programma moet starten, werd met ja beantwoord. Dus beginnen we morgen met de Gabapentine, hoewel Arno en ik nog maar moeten zien of de Dexa echt wel doorgaat. Verder wordt er gezocht naar de oorzaak voor het vocht vasthouden. In de literatuur zijn 2(!) patientjes met waterpokken bekend die ook een te laag eiwitgehalte hadden, maar die hadden ook diarree erbij. Bovendien was dit 20 jaar geleden. Waarmee maar weer is aangetoond dat Jonah uniek is… maar toch wil men een oorzaak vinden. Gezocht wordt nu in de richting van de lever. Mogelijk werkt deze onder invloed van de chemo in combinatie met de waterpokken en alle andere medicijnen die Jonah nu krijgt, niet zoals het hoort. Om daar achter te komen moet er weer bloed worden afgenomen. Dit keer in ruime hoeveelheden, waardoor een vingerprik niet afdoende is. We snappen het wel, maar het is behoorlijk frustrerend te realiseren dat hij dus vandaag voor de derde keer geprikt gaat worden. En deze prik is een stuk vervelender dat de vingerprik.
Opa en oma Waterham komen nog langs. Op de fiets! Het is gelukt de LEGO die eerder deze week “dubbel” was, te ruilen voor iets dat hij nog niet had. Wat geweldig is dat. Jonah leeft helemaal op en bouwt in een recordtempo de politieauto en de boeven op motoren. Waarom schrijven ze Jonah geen LEGO voor. Dit paardenmiddel werkt direct!
Ik ben al naar huis, als de prikzusters komen en Jonah door Arno getroost moet worden. Het is best even huilen, maar als het achter de rug is, is Jonah weer snel rustig. De LEGO wordt weer opgepakt en Jonah en Arno doen nog wat spelletjes, kijken Buurman & Buurman en Jonah is eigenlijk best weer opgewekt. Er zijn geen vervelende dingen meer vandaag en om 19:00 lekker gaan slapen. Nog wel met 38.3 als temperatuur.
Helaas is Jonah tegen 20:00 onrustig en geeft aan te moeten plassen. Maar de onrust blijkt een andere reden te hebben. Eenmaal staande naast het bed, spuugt Jonah de voeding er weer uit. Dus de extra hoeveelheid die hij moet krijgen gaat zo niet lukken. Jonah is na het schoonmaken snel weer rustig en slaapt gelukkig weer als een blok. Morgen weer een nieuw dag.

Mijn beurt om deze nacht bij Jonah te zijn. Als de laatste visite weer weg is, gaat Jonah nog wat TV kijken. Kan ik ondertussen mooi mijn avond prakkie gaan warmen. Vanwege de beperkte keuze in het restaurant en de kosten die daar bijkomen, dachten we dat het een goed idee was voor een magnetronmaaltijd. Niet bepaald de lekkerste lasagne die ik ooit heb gehad, maar het was warm. Jonah gaf al voor 19:00 aan dat hij wou gaan slapen. Niet verrassend, want de hele dag was hij wakker gebleven. Dus lekker voorgelezen uit het die middag gekregen Piet Piraat boek en voor hem gezongen. Daarna licht uit en lekker slapen. Op de bank die in de kamer staat kan er nog mooi even naar uitzendinggemist worden gekeken. Prima internet hier. Wat heel fijn was is dat de zuster van dienst ook nog even langs kwam en alle tijd nam om even te praten. Over van alles gehad. Ze kende Dorien van de kerk. Ook nog even over het nieuwe Maxima Kankercentrum gehad. Best fijn dat je even met iemand kan praten. Verder zit je hier toch maar alleen in een isolatiebox. Jonah is niet zo’n prater deze dagen… Halverwege de avond wordt Jonah huilend wakker. Net als gisteren. Dikke tranen biggelen over zijn wangen. Maar hij kan niet uitleggen wat er is. Hij lijkt even ontroostbaar. Het zal ook de situatie zijn waarin hij nu zit. Wel is hij warm en zweterig. Ik draai z’n kussen nog maar eens, knuffel nog even met hem en hij mag mijn zakdoek houden voor de tranen. Gelukkig wordt hij een tijdje later weer rustig. Tegen 23:00 ga ik ook naar bed en een uur later hoor ik hem weer zachtjes snikken. Mijn bed en dat van Jonah staan ongeveer twee meter van elkaar. Ik ga even weer bij Jonah zitten en vragen wat er is. Bleek hij te denken dat ik niet meer op de kamer was. Eerder zag hij me rechtop zitten en toen hij dus weer keek zag hij met niet. Omdat ik ben gaan liggen. De schat. Gelukkig was hij dit keer snel weer rustig en sliep verder. ‘s Ochtends werden we beide om 7:45 wakker door twee dames die kwamen bloedprikken. Werd ook wel tijd, maar als je in de nacht er wel 7 keer uit bent geweest, is het ook wel lekker iets langer te blijven liggen. Net wakker en daar wordt  weer in je vinger geprikt. Gelukkig vindt Jonah dat vingerprikken helemaal geen probleem. Vier hoedjes vol uit één gaatje. Dat gebeurt maar zelden dat dat lukt. Dit bloed wordt gebruikt om te kijken naar het bloedbeeld (trombo’s, leuco’s, neutro’s en HB) en om een spiegel te bepalen of Jonah voldoende anti-biotica opneemt. Jonah wordt ook nog gewogen. Ik schrik ervan: 24kg. Jonah kwam woensdag binnen op 22kg en zou eigenlijk 21kg moeten zijn. Het gewicht neemt dus toe hier in Zwolle. Er was ook al eerder gezien dat hij vocht vast houdt, maar het wordt nu wel problematischer. Later op de ochtend komt Astrid ook binnen. Celine is lekker naar school en wordt straks weer door opa en oma opgevangen. Gelukkig is Astrid erbij als er twee artsen de kamer op komen. Waaronder dr. Martens die we al kennen en ook de specialist is voor kinderoncologie. Zij wist te melden dat de neutros in het bloed van Jonah zeer laag zijn, Het is wel iets dat men verwacht bij de waterpokken die hij heeft. Het lichaam maakt dan meer leuco’s aan ter bestrijding van het virus. Dat gaat dan ten koste van de neutro’s. Het betekent dat Jonah “officieel” in aplasie zit. Dan heeft hij een zodanig tekort dat dit extra maatregelen vergt. Waaronder deze opname in isolatie, want Jonah moet niet onnodig worden blootgesteld aan ziektemakers van buiten. Dr. Martens wist te melden dat er wel vijf dagen zonder koorts moesten zijn voor we naar huis kunnen. Maar er zijn meer factoren die een rol spelen. Het wordt elke  dag weer langer. We stellen ons er toch maar op in. Dan is er natuurlijk het probleem van de extra kilo’s. In overleg ook met Groningen wordt er nog een keer bloed afgenomen. Dit keer om te bepalen of de lever en nieren hun werk wel goed doen. Wat Jonah plast te weinig. Niet bewust, maar er komt te weinig uit. De vraag is dus waarom houdt het lichaam dit vast. De arts onderzocht ook nog even zijn buik en het was duidelijk dat de buik ook “vol” vocht zat. Vanmiddag komt ook nog een radioloog een langs om een echo te maken.
Om 12.30 komt er een juf langs. Hier in het ziekenhuis hebben ze die ook en zij werkt op maandag en vrijdag om met kinderen ” schoolse”  dingen te doen. Ze inventariseert even wat Jonah zoal op school doet en even later komt ze terug met Picollo. Ze gaat dit gezellig met Jonah doen en hij vindt het erg leuk om wat anders te doen. De kaart die Jonah maakt gaat over rijmen en dit gaat hem goed af. Helaas is na een kwartier de tijd alweer voorbij en moet de juf naar het volgende kindje. Jammer, want Jonah vond deze uitdging erg leuk. Stel we zijn er vrijdag nog, dan heeft ze 3 kwartier tijd om met Jonah aan de slag te gaan. Verder gaat ze contact opnemen met Jonah zijn echte juf en misschien kan er van school uit ook nog wat deze kant op komen. Is een goed idee.
Om 13.40, als Astrid en ik net onze lekkere boterhammen van thuis aan het eten zijn, komt een verpleegster zeggen dat Jonah mee mag komen voor een echo. Hadden we dat goed verstaan? Ja, we gaan naar de radiologie toe. Oke. Snel de schoenen aan en daar gaan we met het bed het ziekenhuis door. Zo ziet Jonah ook weer eens even wat anders. Bij de radiologie wordt er gel op Jonah zijn buik gesmeerd (alle moeders weten precies wat er dan gedaan wordt!) en er worden foto’s (echo) gemaakt van o.a. de nieren en de lever. Op een gegeven moment wil de radiologe aan de zijkant van zijn buik een echo maken, maar daar zit nog zo’n grote ronde sticker waar een draad aan heeft gezeten van het bewakingsapparaat. Hier zitten er nog 3 van op Jonah zijn lichaam, want stel dat het apparaat weer aan moet, dan is het zonde als er weer nieuwe opgeplakt moeten worden. Het afhalen van deze sticker doet Jonah ontzettend veel pijn. Hij moet flink huilen en als er later nog wat onder in zijn buik wordt geduwd, is dit voor Jonah ook erg vervelend. We zijn allemaal erg blij als het erop zit. Terug naar de kamer en hier wil Jonah maar een ding en dat is televisie kijken.
Al vrij snel komt er een pedagogisch medewerkster de kamer binnen. Zij licht toe wat er mogelijk is met betrekking tot speelgoed en spelletjes hier in Jonah zijn kamer laten komen en dat zij of een collega ook bij Jonah kunnen komen voor een spelletje oid. Tevens mag Celine in de speelkamer komen spelen met een volwassene erbij. Dat zou erg fijn zijn, want gisteren kon Celine zich hier op de kamer niet zo heel lang vermaken.

Net als ik me om half 5 klaar wil maken om naar Kampen te vertrekken, komt dokter Martens weer binnen. Op de echo is er gelukkig niets bijzonders te zien aan de nieren en de lever. Wat wel opvallend aan de bloeduitslag was, was dat er weinig eiwitten zijn. De eiwitten nemen vocht op en voeren dat normaal gesproken af. Als er te weinig eiwitten zijn, moet het vocht ergens anders in het ichaam heen en dat zou die dikke buik van Jonah kunnen verklaren. Dr Martens komt dit wel vaker tegen bij kinderen, maar die zijn dan veel zieker. Jonah oogt redelijk fit en is de hele dag wakker. Ze wil urine van Jonah laten onderzoeken en hij krijgt ook alvast een plasmedicijn. Dan zien we morgen wel weer hoe het er dan voorstaat en of er uit het urineonderzoek wat is gekomen.

Jonah eet hier in het ziekenhuis helemaal niets. Zelfs geen snoep. De voeding loopt 3x op een dag en we hopen dat hij binnenkort zelf ook weer eens wat gaat eten.
Vanmorgen kwam een voedingsassistente vragen hoe wij het doen met het warm eten. Ik antwoordde dat we iets in het restaurant haalden of een maaltijd in de magnetron opwarmden. Nou, dat vond zij toch echt niet nodig. Wij hadden al zoveel onkosten en moesten al aan zoveel denken. Tevens neemt Jonah niks af en ze vond dat wij wel een maaltijd van het ziekenhuis konden krijgen.Dat was heel erg aardig. Astrid heeft later op de dag een maaltijd uit gekozen en om half 6 werd deze gebracht. Het smaakte heerlijk en ik denk helemaal vergeleken bij een magnetronmaaltijd!
Na een dag tv kijken, zei Jonah om 18.40 opeens dat hij wel graag een spelletje wilde doen. De pedagogisch medewerkster had hier een paar spelletjes achter gelaten en Jonah en Astrid hebben gezellig op bed zitten te spelen. Tussen door moest er wel 2x worden geplast, dus dat kwam goed op gang. Na een half uur kondigde Jonah aan dat hij moe was en naar bed wilde (!). Ons avondritueel gedaan en Jonah is heerlijk gaan slapen.

Op de foto hieronder zie je hoe Jonah door de koorts-tijd heen kwam. Een natte doek op het hoofd en de koptelefoon op voor het geluid van de tv. Hij kijkt boos, want eigenlijk mochten we geen foto van hem maken. En dan plaatsen we hem ook nog op het blog! Jonah, je moest eens weten!

Het is inmiddels al zondag en Jonah ligt nog altijd op de isolatie in het Isala ziekenhuis in Zwolle.

Gisteravond is Jonah onrustig geweest en om 21.00 uur bleek hij 39,8 graden koorts te hebben. Hij kreeg paracetamol, maar dat wilde hij eigenlijk zelf niet. Jonah vindt het erg vervelend dat hij er zo van gaat zweten. Tot 22.15 heeft hij liggen te draaien, woelen, zitten, liggen en wist hij niet zo goed waar hij het zoeken moest. Op een gegeven moment ben ik bij hem op bed gaan zitten en zijn we op de tablet naar lego gaan kijken. Van opa en oma Waterham had Jonah een lego doosje gekregen, maar die had hij helaas al. We zijn op internet gaan kijken, welke Jonah nog niet heeft, zodat we dat aan opa en oma door kunnen geven. De afleiding werkte gelukkig en toen Jonah in slaap viel, heeft hij als een blok tot de volgende ochtend half 8 geslapen. Dat had hij wel even nodig.
Jonah moest naar de wc en in de badkamer zag hij zelf in de spiegel dat een oog bijna helemaal dicht zat. Een verpleegster zei later dat dat waarschijnlijk kwam doordat Jonah de hele nacht op dezelfde zij had gelegen en het vocht daarheen was gezakt. In de loop van de ochtend trok het bij en was zijn oog niet meer zo dik.

De temperatuur was om half 9 vanmorgen 39 graden. Het blijft te hoog en Jonah kreeg weer paracetamol. Dit keer heeft hij niet door gehad dat ik hem dit gaf (hij zat lekker tv te kijken) en hij heeft ook geen zweetaanval gehad. Of dit in ieder geval niet in de gaten gehad. Jonah zit de hele tijd naar de tv te kijken die boven zijn bed hangt en alleen hij hoort wat er wordt gezegd, want het geluid is alleen te horen via een koptelefoon. Aan de ene kant wel lekker, maar aan de andere kant is het ook wel erg stil. En samen ergens naar kijken, kan natuurlijk wel, maar dan hoor ik niks en dat is ook een beetje saai.

Een verpleegster kwam net zeggen dat ze contact heeft gehad met een arts en dat we tot morgen met de behandeling op dezelfde manier door blijven gaan. Althans dat was op dat moment onze waarheid. Kwart voor twaalf kwam Arno binnen. Lekker om even bij te praten. Ik over de gebeurtenissen in Zwolle en Arno over Kampen. Leuk is het niet, maar wel fijn dat we zo dichtbij huis in het ziekenhuis zijn. Jonah was inmiddels eigenlijk wel goed te pas. Met z’n drieën hebben we een spelletje op het bed gespeeld. We konden het niet helemaal afmaken, want er kwamen twee mensen binnen, gekleed in een schort, muts en mondkapje. Arno grapte nog: “dit is een overval!”. Het bleek de kinderarts te zijn samen met de hoofdverpleegkundige. Er was overleg geweest. Ook met Groningen en men had gehoopt dat Jonah eigenlijk koortsvrij zou zijn. Omdat dit niet zo is, werd besloten nog een ander anti-biotica in te zetten. Om zeker te weten dat we dit onder controle krijgen. Bij ons rees de vraag waarom een anti-biotica (tegen bacteriële infecties) terwijl waterpokken een virusinfectie is. De reden werd uitgelegd. Het heeft alles te maken met de verminderde weerstand van Jonah. Bacteriën zijn overal en vormen normaal geen problem voor het afweersysteem van de mens. Maar als je maar weinig afweer hebt, wordt het een probleem. En Jonah’s afweer heeft ook al hard moeten werken tegen de waterpokken. De arts meende dat de waterpokken inmiddels geen bedreiging meer vormen voor Jonah. De bacteriën dus wel. Morgen wordt met bloedonderzoek onderzocht hoe Jonah er precies voorstaat. Maar morgen gaat hij zeker niet naar huis. Eerst moet Jonah een paar dagen koortsvrij zijn. We beseffen ons dat we hier nog wel even vast zitten. Het was dus toch een overval!
We moeten dus afstemmen met oppas en werkgevers voor komende week…

Begin van de middag kwamen opa Wim en oma Nel samen met Celine naar Jonah toe. Heerlijk om als gezin weer even compleet te zijn. Celine kijkt er niet eens van op dat Jonah op bed ligt. Samen hebben ze ook nog een tijd op bed naar TV gekeken. Jonah met koptelefoon en Celine zonder. Maakt kennelijk haar niets uit. Opa en oma vertrokken later weer naar ons huis (zij zorgen dat het daar allemaal door blijft draaien) en niet veel later kwamen tante Dorien en oom Arie ook nog langs. Heerlijk wat afleiding allemaal. Ik moest echter toch wel weer op tijd met Celine terug naar huis. Arno bleef achter bij de visite en slaapt vannacht bij Jonah.
Zojuist begrepen dat Jonah op tijd is gaan slapen. Hij zal moe zijn wat hij heeft overdag helemaal niet geslapen. Wie weet doet een goede nacht wonderen…

Jonah en ik hebben een goede nacht achter de rug. Natuurlijk met de nodige onderbrekingen. Een infuus gaat piepen, Jonah moet plassen, verpleging heeft vragen enz., enz. Maar zo gaat dat in het ziekenhuis weten wij uit ervaring. Maar het belangrijkste is dat we Jonah zien opknappen. Waar Jonah gisteren nog 38.8 koorts had is deze inmiddels (om 9:00) terug naar 37.4. Jonah krijgt ook wat meer praatjes, kan weer op eigen benen staan en heeft weer zin in dingen te doen.
Op de tablet is hij al even geweest en nu zit hij televisie te kijken. Dat is toch wel even wat anders dan de hele dag slapen. Natuurlijk is hij nog niet 100% fit, maar het gaat de goede kant op. En dat maakt het voor ons ook veel makkelijker.
Paracetamol hoeft nu niet meer en Jonah krijgt dus alleen nog maar de anti-biotica en de Valaciclovir (virusremmer) via het infuus. Misschien mag hij straks ook wel van de monitor af. Niet dat Jonah klaagt over de vele draadjes aan zijn borst en vinger, maar het is wel lastig met draaien op het bed en naar de WC gaan. We zullen het vragen aan de arts die ongetwijfeld nog wel langs zal komen.
Vandaag is opa Wim jarig. Gisteren oma Waterham. De verjaardagen gaan zo wel een beetje voorbij aan onze kleine man. Het feestje bij oma is vandaag ook maar afgeblazen. We gaan het wel een keertje inhalen.

De kinderarts kwam halverwege de ochtend en hij was tevreden over hoe het nu ging met Jonah. Inderdaad mocht Jonah van de monitor af en heeft hij meer bewegingsvrijheid. Verder waren er geen bijzonderheden te melden en dus ging de arts weer snel verder naar de volgende patient.
Dat Jonah van al die draadjes bevrijd was kwam al snel goed van pas, want er was een grote boodschap op komst. Jonah kon zelf naar de wc lopen en dat was hartstikke goed.
Aan het eind van de ochtend kwam Astrid weer binnen. Zij had het heerlijk gevonden om een hele tijd met Celine door te brengen. Thuis waren nu opa Wim en oma Nel en Celine had het geen probleem gevonden toen mama naar Zwolle vertrok. Gisteravond had ze 2x naar papa gevraagd en als Astrid dan zei dat hij bij Jonah in het ziekenhuis was, zei Celine hard nee. Het is voor een meisje van 3 ook wel heel moeilijk om dit allemaal te begrijpen en te snappen. Gelukkig dat er opa’s en oma’s zijn die haar kunnen opvangen!
Net na de lunch werd Jonah zijn temperatuur weer opgemeten, want hij voelde best wel weer warm aan. 39,7!! Daar schrokken we toch wel weer van. Jonah kreeg meteen weer paracetamol en de verpleegster ging het doorgeven aan de arts. Later kwam ze zeggen dat mogelijk is en dat we ons geen zorgen moesten maken. Jonah heeft een tijdje geslapen en toen hij wakker werd, was hij meteen wat beter te pas. Mama is lekker bij hem op bed gaan zitten en samen hebben ze stickers in een boek geplakt (had Jonah net van de week met de post van een lieve nicht gekregen, dus dat kwam heel goed uit) en later nog een spelletje gespeeld. Wat een verschil met gisteren!
Om 4 uur kwamen opa en oma Waterham op visite. Ze hadden een cadeautje meegenomen wat rammelde…….lego! Maar helaas, Jonah had deze al. Hij koos ervoor dat oma het ging ruilen, dus volgende week kijgt hij wel iets anders moois.
Tegen 5 uur ben ik naar huis gegaan om ook fijn even wat tijd met Celine door te kunnen brengen. Opa en oma Waterham bleven nog een tijd, zodat Astrid om kwart voor 6 eten in het restaurant op kon gaan halen. Zij gingen naar huis toen Astrid weer terug was, dus dat kwam goed uit.
Jonah heeft tot half 7 lekker tv gekeken en toen ging langzaam het kaarsje uit. Tandenpoetsen, Pinkeltje voorlezen en daarna lekker slapen. De koorts was wat gezakt (38,5), dus hopen dat het een goede nacht gaat worden.