Trots!

Wat zijn we weer ontzettend trots op Jonah. Hij heeft gisteren weer een ruggenprik gehad, maar voor, tijdens en na de prik hebben we hem geen een keer horen klagen. Hartstikke goed van hem en iets waar we als ouders ongelooflijk trots op zijn!

Jonah heeft een hele goede week achter de rug. Hij had herfstvakantie en heeft zich prima vermaakt. Maandag kwam vriendje Tijn de hele dag en de jongens hebben heerlijk met elkaar gespeeld. Dinsdag samen met Celine een dagje naar opa en oma Waterham: altijd leuk!
Woensdag werd oom Hans 50 jaar en zijn we hem natuurlijk gaan feliciteren. Jonah vermaakte zich goed, alhoewel hij ook graag bij papa en mama op schoot wilde zitten, want stel dat er iets gezegd wordt, wat hij wel heel graag had willen horen!
Donderdag kwamen opa Wim en oma Nel bij ons en bleven gezellig slapen. Wat een feest!
Door zo’n goed gevulde week vliegt de vakantie natuurlijk voorbij en was het zomaar vrijdag, de dag dat we weer naar Groningen moesten.
We hadden de afspraak om kwart over elf, dus ‘s morgens konden we redelijk rustig aan doen. Celine bleef bij opa en oma en wij gingen met z’n drietjes naar Groningen. Jonah mocht tot zeven uur eten, maar aangezien hij precies op dat tijdstip uit bed kwam, mocht dat niet meer. Tot elf uur mocht hij drinken en dat heeft Jonah nog lekker gedaan. We hebben hem tot kwart voor twee, toen hij aan de beurt was voor de ruggenprik, geen één keer gehoord over dat hij honger of dorst had. Super knap!
Op de poli werd Jonah al snel geroepen voor een vingerprikje, maar op de uitslag moesten we een uur wachten. De tijd kwamen we door met het spelen van Monopoly en kletsen met andere ouders die altijd op dezelfde vrijdag in Groningen moeten zijn. Ook was Conny de poppenspeler na lange tijd weer eens op de poli. Zij is nog herstellende van een aanrijding, maar kwam speciaal voor Jonah met Snavel (Bast lag nog te slapen) een kleine voorstelling geven. Zo viel het wachten wel mee…
Een co-assistent riep ons en ik hield m’n hart vast. Maar gelukkig, “deze” viel mee. Na de vragen en een lichamelijk onderzoek, was het wachten op iemand die Jonah aan kon prikken en de tijd tikte weer verder. Om kwart voor één kwam Edith (de nurse practitioner) binnen en zij heeft Jonah vlot aangeprikt. De chemo Vincristine kreeg Jonah via de VAP en de rest kwam later. Wij zijn toen snel naar de ODBC (operatieve dag behandeling centrum) gegaan en daar lag nog één ander kindje. Dat was fijn, want zodoende was Jonah al om kwart voor twee aan de beurt. Jonah wilde dat ik mee ging en zonder protest ging Jonah mee naar de behandelkamer. Hij lag daar rustig te wachten op de muizenmelk en toen dat via de VAP naar binnen ging, sloot Jonah lekker zijn ogen. Ik ging terug naar de uitslaapkamer en Arno en ik konden toen ook lekker gaan eten. Drinken doen we altijd wel (een beetje achter Jonah zijn rug om), maar met eten zijn we solidair. Jonah heeft via een ruggenprik de chemo MTX gekregen en dat komt dan is zijn hersenvocht terecht.
Een kwartier later werd Jonah met zijn bed terug gereden en hij heeft nog ruim twintig minuten geslapen. Toen de ogen een beetje open gingen, waren de eerste woorden (die moeilijk te verstaan waren):”Ik weet al wat ik wil eten”. Dat was een rozijnenbroodje die we mee hadden genomen en Jonah heeft die heerlijk opgegeten. Daarna nog chocomel en wat voeding en Jonah zijn maag was weer wat gevuld voor de eerste gift dexa. Om drie uur waren we al klaar om op te stappen. De VAPnaald werd eruit gehaald en met Jonah in de kinderwagen (dit keer toch maar niet de step mee en dat was een goede keus) zijn we de auto weer op gaan zoeken.
Jonah is dit keer wederom niet beroerd geweest en zit nu lekker met de lego te spelen. Afwachten hoe deze dexaweek verder gaat verlopen…