Het gaat goed!

De dexa is vorige week gelukkig verder goed verlopen. De vierde dexadag was maandag en toen is Jonah lekker naar school geweest. Om half 12 heb ik hem opgehaald en na een uurtje thuis te zjn geweest (even op de tablet en samen met mij eten, want Jonah lustte graag een rozijnenbroodje en een beschuitje!) is hij weer naar school gegaan. Ook op de vijfde en dus laatste dexadag verliep het precies zo en zo konden we gelukkig weer een dexaweek afstrepen.
Woensdag ging Jonah met veel plezier weer naar muziekles. De les start altijd om 17.10 en duurt 50 minuten. Ondertussen zorgt Arno er voor dat het eten op tafel komt te staan en zo stond de hutspot al klaar toen wij thuis kwamen. Ik schepte lekker op en opeens zei Jonah dat hij ook wel wat wilde. Wij deden net of het een hele normale opmerking was (we keken elkaar ondertussen ongelovig aan) en ik zei dat Jonah dan zelf maar op moest scheppen, omdat hij wist hoeveel hij zou lusten. Een kleine hoeveelheid kwam op zijn bord, maar binnen een mum van tijd was het op.
Nogmaals werd er opgeschept, maar aangezien Het Klokhuis ging beginnen, had Jonah wel de voorwaarde erbij bedacht dat hij het alleen op de bank ging opeten. Prima! De pan was inmiddels leeg, maar Jonah lustte nog wel wat en ik schoof wat van mijn bord op zijn bord. Wij zaten met onze ogen te knipperen, want zagen we het goed…..at Jonah 3 porties hutspot op? Ja, warempel, de wonderen zijn de wereld nog niet uit! Wat deed ons dit ontzettend goed! Celine mag al een tijdje een sticker plakken als ze goed eet en Jonah zijn stickervel kreeg er ook eindelijk weer eens een sticker bij.
Gevolg was dat Jonah natuurlijk niet meer aan de voeding hoefde en dat was ‘s avonds wel vreemd. Normaal drink ik altijd een kop thee en als ik die op heb, gaat de voeding ongeveer piepen en vliegt een van ons naar boven. Dit keer bleef het wel heel stil nadat ik mijn thee op had en dat is dan best onwennig. Tevens moesten we er goed aan denken dat Jonah zijn medicijnen nog wel moest krijgen, want die geven we normaal altijd meteen als de voeding klaar is. Maar natuurlijk was dit een hele fijne ervaring!

Vrijdag ben ik na schooltijd met Jonah en Celine naar Zwolle gereden. Om 3 uur hadden we zoals gewoonlijk weer de afspraak en verpleegkundige Petra kwam ons al meteen opzoeken. Ze zei dat de medicijnen klaar lagen en dat ze dokter Martens ging bellen. Ze had haar hielen nog niet gelicht of een pedagogisch medewerkster kwam de speelkamer binnen. Zij vroeg aan ons of we wel eens van Stichting De Hoogvliegers hadden gehoord. Nou nee en dus ging ze dit uitleggen. Blijkt dat dit een stichting is die kinderen die ernstig ziek of gehandicapt zijn een dag piloot laten zijn. Op 15 mei wordt deze dag op vliegveld Teuge georganiseerd en Jonah wordt hiervoor uitgenodigd. Wat geweldig! Weer iets moois om naar uit te kijken!
Een paar minuten later kwam Petra ons halen en werd het chemo medicijn MTX gegeven. Ondertussen vertelde Jonah een mop (sinds Jonah kan lezen is hij gek op moppenboekjes) en zo was de sfeer weer opperbest.

Het weekend is heel gezellig verlopen met een gourmet etentje op zaterdag met vrienden en een verjaardag van oma Waterham op zondag.

En dan is er tot slot nog wat te melden over Celine. Het blog heet Huize Waterham, dus ook nieuws over Celine kunnen we hierop natuurlijk kwijt. Vorige week ben ik met haar namelijk bij een KNO arts geweest en zij kwam al heel snel tot de conclusie dat de keel-en neusamandelen er bij Celine uit moeten. Celine is snel moe en hoort vaak niet goed. De arts vroeg of Celine snurkt en dit is inderdaad het geval. Hierdoor rust Celine ‘s nachts niet goed uit en dat verklaart haar moeheid. Tevens is één keelamandel behoorlijk groot en vertelt Celine nu aan iedereen dat zij ballen in haar keel heeft en dat die eruit moeten. Dit gaat volgende week woensdag, 18 februari al gebeuren. Aan de ene kant vindt Celine het wel interessant dat zij ook een keer naar het ziekenhuis moet (ze was ook al aan het vertellen dat ze naar dokter Martens moet), maar aan de andere kant wil ze het absoluut niet, omdat het wel heel eng is.
Mij werd trouwens nog uitgelegd waar me moeten zijn in het ziekenhuis en hoe het gaat als Celine nuchter moet blijven. Tja, ik knik maar……weten zij veel dat we “ervaringsdeskundigen” zijn!