Beenmergpunctie nummer 7

Gedurende dit laatste jaar in de normale behandeling van Jonah, is nog enkele malen een beenmergpunctie in combinatie met een ruggenprik gepland. Gelukkig niet al te vaak meer. Maar vandaag was het weer zover.
Bij zo’n relatief lange dag waarbij Jonah ook onder narcose moet, nemen we tegen de gewoonte in, Celine niet meer mee. Het is heel veel wachten op deze dagen en ook nog eens niet op de poli, maar op de verkoeverkamer. Daar is het heel saai zonder spelletjes en speelgoed. Het is daar vooral wachten dat de patiënten die onder narcose zijn geweest weer bijkomen.
Gelukkig was oma Nel bereid om vanochtend helemaal uit Heerhugowaard te komen en voor Celine te zorgen. Wij dus om half tien richting UMCG waar we om 10:50 de poli binnenliepen. We schrokken wel van de drukte. Er was letterlijk geen stoel meer om op te zitten en dat maken we eigenlijk nooit mee. Kennelijk was het erg druk. Maar op zich maakten we ons daar niet druk over. We moesten toch ‘s middags naar de ODBC (Operatieve Dagbehandelingscentrum) en die starten toch nooit eerder dan 13:30. Tijd genoeg.
Even later kwamen er ook een paar stoelen vrij en zijn we gedrieën een spelletje gaan doen. Tussendoor werd Jonah nog geroepen om bloed af te nemen uit zijn vinger. Dat doet hij alleen (prima!). Ook kwam later op de ochtend Conny de poppenspeelster met Bast en Snavel. Ook dat doet Jonah alleen (ook prima!)
Uiteindelijk heeft men kans gezien de achterstand op de poli weg te werken en aan het einde van de ochtend werd Jonah eerst door een arts assistent onderzocht en niet veel later konden we tegen Dr. de Bont een goede middag zeggen. Toen waren we aan de beurt.
Wat wel bijzonder is, is dat we hebben gezien dat het druk was en Dr. de Bont ook minder leuke momenten die ochtend had. Maar hoe professioneel om dan toch alle aandacht voor Jonah te hebben en in alle rust te vragen naar die mooie medaille (avondvierdaagse) die Jonah op had.
De bloedwaardes, gewicht en lengte van Jonah waren prima, dus alle lichten op groen. Jonah werd aangeprikt door Trudy en er moest extra bloed voor onderzoek uit de VAP worden afgenomen. We zagen meteen bloed komen uit de VAP en samen met Dr. de Bont begonnen we al te juichen. Dit werd meteen afgeremd door Trudy. Het bleek valse hoop, want de VAP stopte meteen weer met bloed afgeven. Zoals gewoonlijk. Van alles daarna geprobeerd, maar geen resultaat. Uiteindelijk besloten dat als Jonah toch onder narcose zou zijn, om dan wat bloed via een arm prik af te nemen. Merkt hij dan toch niets van. Dr. de Bont ging inmiddels weer weg en Trudy moest nog de chemo’s geven. Toch nog een keer proberen… en jawel hoor! Niet juichen nu, zachtjes! Het bloed werd gauw afgenomen en daarna pas juichen! Waarmee Trudy’s theorie dat je niet moet juichen, omdat de VAP anders geen bloed afgeeft, wetenschappelijk is bewezen.

Daarna op weg naar de ODBC. En daar kan ik kort over zijn. Heel veel wachten daar en erg saai. De ingreep ging verder prima. Jonah werd wel wat warrig wakker. Hij klaagde, nog half versuft, dat hij wel genoeg had geslapen. Toen hij even later vroeg: “waar ben ik”, hadden wij pas in de gaten dat Jonah eerst dacht dat hij nog thuis in bed lag. Wonderlijk spul: muizenmelk.

Om 18:00 waren we weer thuis bij oma Nel en konden we ons meteen op de spaghetti storten. Het weekend kan beginnen.