Celine

Gisteren was het dan zover: de “ballen” gingen eruit. Celine had het er al dagen over en we merkten aan haar dat ze het best spannend vond. We hadden met haar samen al foto’s bekeken die op de website staan van het ziekenhuis. Hierop zie je precies wat er met het amandelen knippen gaat gebeuren en zo konden we Celine goed voorbereiden.
Celine mocht gisteren niks meer eten en tot 10 uur drinken. Dit hield ze prima vol en maar één keer vroeg ze of ze wat mocht eten. Om kwart voor 12 waren we bij het ziekenhuis en na een kwartier werden de 3 kinderen die voor 12 uur op de planning stonden uit de wachtruimte opgehaald. Celine voorop…
In een kamertje werd door een verpleegkundige de kinderen verteld wat er ging gebeuren en werden de foto’s weer getoond. Tevens had zij een kapje (voor de narcose) bij zich waarmee de kinderen even konden oefenen. Toen ze vroeg wie dat wel wilde, stond Celine meteen op en ging ze diep zuchten in dat kapje. Knap hoor.
Daarna werden we naar een kamer gebracht waar 3 bedden klaar stonden en Celine vond het allemaal nog wel grappig (zie foto)
We moesten bij Celine de pyjama aandoen (wij hadden een legging en een shirt bij Celine aangedaan en dat kon ze mooi aanhouden) en haar 3(!) zetpillen geven. Hier raakte Celine behoorlijk van overstuur. We geven de kinderen nooit zetpillen en dan is dat natuurlijk wel heel vreemd en naar. Gelukkig was Celine daarna weer snel rustig en mochten de kinderen gaan spelen in een speelkamer. Het gebouw is helemaal nieuw en ook de speelkamer zag er prachtig uit.
Om kwart voor 2 was Celine aan de beurt en ik moest van haar mee. Celine vond het toen niet meer leuk en ik moest haar optillen naar de behandelkamer. Daar wilde ze absoluut niet op bed gaan liggen en ze was flink aan het huilen. Ik heb haar wel meteen op het bed gelegd en de anesthesiste zette direct het kapje op haar mond. Door het huilen was Celine goed aan het inademen via de mond en zo was ze binnen mum van tijd onder zeil.
Arno en ik kregen koffie in de verkoeverkamer en ik had nog maar 2 slokjes genomen, toen een verpleegkundige er al aan kwam lopen om te zeggen dat de ingreep goed was gegaan. De keelamandelen waren behoorlijk groot en het was heel logisch dat die eruit moesten. Celine werd de verkoeverkamer in gereden en toen was ze ook al een beetje wakker. Ze was zacht aan het huilen en er kwam bloed uit haar mond en neus. Een heel naar gezicht. Een verpleegkundige veegde haar gezicht wat schoon en deed verband om de hand waar het infuus in zat. Snel Celine op schoot genomen en geprobeerd haar te troosten. Viel niet mee…

Al snel mochten we terug naar de “gewone” kamer en daar kreeg Celine een ijsje. Ze heeft er een hele tijd over gedaan, maar uiteindelijk had ze hem helemaal op. Dat was fijn. Celine mocht toen wel even een filmpje kijken op een tablet, maar al gauw gaf ze aan dat ze zo moe was en viel ze bij Arno op schoot in slaap.
Op een gegeven moment kwam een verpleegkundige vanuit een andere kamer naar ons toe en keek op het kaartje bij het bed of ze bij Celine was. Zij zat met iemand aan de telefoon en ze zei dat ze de moeder van Celine de telefoon zou geven. Bleek het een pedagogisch medewerkster te zijn, vanaf de andere kant van het ziekenhuis. Zij wilde nog wat gegevens van Jonah hebben voor de dag met De Hoogvliegers en toen zij dit hardop in haar kamertje had gezegd, had verpleegkundige Petra dit gehoord en wist te vertellen dat wij in het ziekenhuis waren. Dus met een interne lijn werden wij gebeld en werden de gegevens doorgegeven. In onze kamer keek men hier wel vreemd van op…
Na ongeveer 3 kwartier te hebben geslapen, het was toen al wel kwart over 3, moesten we Celine wakker maken. De uitdaging was toen om Celine aan het drinken te krijgen, maar dit wilde niet vlotten. De verpleegkundige vond Celine er ook erg witjes uitzien en adviseerde om een beetje met haar te gaan rondlopen. Zij vermoedde dat Celine dan wel moest overgeven en dat dat haar misschien wel dwars zat. Wij wat op de gang gelopen, maar dat hielp niet. Uiteindelijk was het al bijna half 5 en zat er nog een bodempje water in het bekertje. De verpleegkundige ging het infuus eruit halen en we konden onze jassen gaan aantrekken. De aardige verpleegkundige gedag gezegd en we zijn naar de uitgang gelopen. Daar stond Celine haar step geparkeerd en omdat ze dat zo gewend is, stepte ze “gewoon” naar de auto.
Eenmaal thuis kroop Celine lekker op de bank met een dekentje en niet veel later werd Jonah thuis gebracht door opa en oma Waterham. Zij hadden voor beide kinderen een cadeautje en dat is natuurlijk altijd een goede afleiding.
Nadat Arno en ik met z’n tweetjes warm hadden gegeten, vroegen we aan Celine of ze ook wat wilde eten. Ze wilde wel een beschuitje en binnen een mum van tijd had ze die op. Daarna nog gesmikkeld van een rozijnenbroodje en dit deed haar zichtbaar goed. Tegen 7 uur stortte Celine in en heeft Arno haar naar bed gebracht. Celine kreeg toen ook nog 2 zetpillen en dat was weer geen pretje. Voor Celine niet, maar ook voor ons niet. Gelukkig ging ze lekker snel slapen, maar was dit niet voor heel lange duur. Rond 8 uur hoorden we Celine hoesten en ze begon meteen te huilen. Snel gaan troosten en vlot viel ze weer in slaap. Vannacht om kwart over 3 werd Celine ook weer een keer wakker en hebben we haar weer paracetamol gegeven. Gelukkig sliep ze snel verder.
Celine mag 3 dagen niet naar buiten en ook moeten we haar uit voorzorg ook deze dagen paracetamol blijven geven.
Vandaag is Celine de dag doorgekomen met tv kijken, boekjes met mij lezen en een beetje knutselen. Het houdt nog niet over… We blijven haar lekker vertroetelen en het kan volgens mij alleen maar beter worden!
Toen Jonah vanmiddag thuis kwam van school, zijn ze lekker met z’n tweetjes nieuwe de legofriends in elkaar gaan zetten. Wat is het toch een heerlijk stel!
Morgen moet Jonah weer naar Groningen en staat er wederom een ruggenprik op het programma. Arno gaat alleen met hem naar het UMCG. Leuk is het niet, maar het is even niet anders.