Obstipatie…

Afgelopen zondag zouden we naar Weesp gaan. Naar Hans, Yne, Merlin & Caspar, omdat we eerder hun verjaardagen hebben moeten missen. Deze viel nml. precies in de dexa-week. Maar met Jonah ging het echter zondag nog niet echt goed. Dus had de delegatie uit Weesp aangeboden dan maar af te reizen naar Kampen. Hartstikke lief. Voor iedereen in huizewaterham was dit erg fijn. Celine vermaakte zich ook uitstekend met de grote neven. Wat erg fijn is, want soms zijn we wel eens bang dat zij te weinig aandacht krijgt. Ook Jonah had een paar keer een glimlach op zijn lippen. Lang niet gezien. Maar Jonah had nog wel klachten. Zijn benen deden weer zeer en zijn buik begon te zwellen. Zaterdag en zondag had Jonah ook moeten overgeven. Gelukkig zonder gevolgen voor zijn sonde. We kregen ook veel te weinig voeding binnen. Na het toedienen van de avondmedicijnen, moest Jonah meteen weer overgeven. Aanleiding om zaterdagavond toch maar de oncoloog van dienst te bellen in het UMCG. Alle medicijnen moesten we nogmaals geven, maar dan wel een half uur na elkaar. Met zijn verdere adviezen hebben we de zondag aangezien en gehoopt op verbetering. Zondagavond besloten Astrid en ik toch maar weer te bellen. We wisten ook dat onze eigen arts de Bont dienst had. Na een en ander uitgelegd te hebben, pakte de Bont voortvarend door. Zij ging Zwolle bellen en regelen dat we die avond nog daar terecht konden.
En zo kwam het dat we halverwege onze avondmaaltijd nog “even” oppas moesten regelen voor Celine (lieve opa & oma waren meteen bereid te komen). 18:45 waren we in het vernieuwde ziekenhuis in Zwolle, spoedeisende hulp. Na een eerste intake door een verpleegster kwam kinderarts dr. Martens naar Jonah kijken. Dat er sprake was van obstipatie was wel duidelijk. Dat er ook wat aan gedaan moest worden ook en laxeermiddelen (die we al de hele week hadden ingezet) waren niet meer voldoende. Er zou met een klysma geprobeerd moeten worden de zaak op gang te brengen. Natuurlijk leg je Jonah dan uit wat we gaan doen. Het is geen opties om dat niet uit te leggen, maar het jochie had al zoveel pijn en om dan te horen dat ze via je anus een vloeistof gaan inbrengen… Nee dat is geen prettig vooruitzicht en het protest was groot. Maar op een ons andere manier lukt ons het naar lang praten wel om Jonah te overtuigen van de noodzaak en hoorden we hem zeggen: “Nou, ok dan!”. De verpleegster en arts hebben zeer hun best gedaan om het goed te begeleiden maar op het moment suprême was het gillen. Afgrijselijk! Eenmaal klaar moest het klysma zijn werk doen. Maar na 5 minuten gaf Jonah aan dat hij moest plassen. De verpleging gaf aan dat we dat wel op het toilet konden doen. Dus ik er heen met Jonah en in plaats van plassen liep alle klysma vloeistof weer er uit. Veel te snel, zonder dat het effectief had kunnen zijn. Terug op de behandelkamer nog wel rustig gewacht of er nog iets op gang zou komen, maar uiteindelijk lag Jonah te slapen op de behandeltafel en gebeurde er niets meer.
In overleg met de arts gingen we weer naar huis met de afspraak om de volgende dag ons weer te melden om 10:30.

Na een nacht rustig tussen papa en mama in te hebben gelegen, was het maandag weer tijd om naar Zwolle te gaan. Het “probleem” was immers nog niet verholpen, ondanks dat Jonah nog wel iets ontlasting (en een hoop lucht) had gehad die ochtend. Celine naar school gebracht en wederom opa en oma gevraagd haar op te vangen.
In Zwolle gingen we ditmaal direct naar de kinderafdeling (wel even zoeken waar het was). Na de nodige wachttijd werden we naar een behandelkamer gebracht en kwam een nieuwe arts Jonah onderzoeken. Het was duidelijk dat de obstipatie nog steeds dwars zat en moest worden “opgeruimd”. Een klysma zou weer moeten volgen. Het is dat wij aangaven dat we de avond er voor hadden gehoord dat een klysma ook via een kleine slangetje kan worden uitgevoerd. Gelukkig werd daar mee ingestemd. Evengoed was Jonah weer volledig overstuur. Met behulp van ook een pedagogisch medewerkster lukt het ook dit keer Jonah te overtuigen. Evengoed geschiedt de ingreep terwijl we Jonah met drie man stevig moeten vasthouden.
Zodra de vloeistof in zijn darmen zit, krijgt Jonah een enorme pamper om en worden we op een 1-persoonskamer gebracht. Daar kan Jonah rustig op bed liggen kijken naar televisie terwijl de klysma vloeistof zijn werk kan doen. Gelukkig duurde het wel een uur voordat Jonah aangaf naar de WC te moeten. En gelukkig daar kwam eindelijk een aanzienlijke hoeveelheid los. We waren er blij mee! Maar er is nog wel twijfel of de darmen zou werkelijk leeg zijn, omdat de samenstelling nogal dun was en er ook stevigere ontlasting verwacht werd. Dat zou namelijk de oorzaak van de opstopping moeten zijn, en dat hebben we nog niet langs zien komen. Evengoed knapte Jonah hier wel van op en was de pijn in de buik veel minder. Met de nodige laxeer adviezen waren we 16:00 weer thuis.

Vandaag hadden we een telefonisch consult met onze eigen oncoloog. Jonah is zeker nog niet de oude, maar langzamerhand hebben we weer het gevoel dat we op een stijgende lijn zitten in plaats van een dalende. Jonah kijkt beter uit zijn ogen en de meeste pijn is weg. Maar helemaal weg is het niet. Met die boodschap is met Dr. de Bont afgesproken dat we vrijdag weer gaan bellen om dat hopelijk te kunnen concluderen dat de stijgende lijn aanhoudt. Ook is doorgesproken hoe we de volgende dexa-week zullen aanpakken, want alle partijen zijn het er over eens dat we dit niet weer willen. Jonah krijgt dan weer een nieuw medicijn: Gabapentine. Tegen zenuwpijnen moet dit helpen. Preventief gaat dit worden ingezet. Op de grote stapel medicijnen kan dit er ook nog wel bij.

15 november is de eerstvolgende dexa-week. Wij hopen zo dat we voor die tijd in elk geval nog een paar dagen weer de “oude” Jonah gaan terug zien.