“Lang” weekend

De nieuwe dag begint vroeg. Heel vroeg. Om 04:35 roept Jonah mij. Er zit iets vast. Ik spring uit bed en zonder licht en bril zie ik dat het fout zit. Er ligt een grote donkere vlek bloed op zijn bed. Licht aan en nu blijkt dat Jonah in zijn slaap het hele infuus er uit heeft getrokken. Het eerste kraantje is blijven steken achter de bed rand. Het ziet er uit als een ravage en Jonah is duidelijk geschrokken. Probeer hem te kalmeren door zelf wel rustig te blijven. Alarmknop ingedrukt maar ook zelf de gang opgelopen: dit is spoedeisend!
Heel snel is de zuster er. Dit infuus is niet meer te gebruiken en alles wordt eerst schoongemaakt (ook het hele bed) en er wordt een dokter bijgehaald voor nieuw infuus. Ondertussen blijf Jonah vragen wat ze gaan doen en doet het dan geen auw. Eerste dokter prikt maar liefst drie keer, helaas zonder succes. Heel dramatisch voor Jonah die elke keer weer vraagt:”maar doet het dan geen pijn?” Dikke tranen biggelen over zijn wangen. Dit is ontzettend balen. Later komt een andere arts met ervaring bij baby’s (kleine aderen). Maar ook die prikt zonder succes. Ik kan inmiddels na een kleine week UMCG heel wat verdragen, maar hier krijg ik ook dikke ogen van. Waarom zit het niet eens mee bij Jonah?
Besloten wordt om Jonah nu maar met rust te laten en via de sonde te voorzien van vocht. Jonah gaat gelukkig snel weer slapen om ca 06:00. Jonah slaapt tot 9:10. Papa slaapt gelukkig ook nog tot 8:25.

10:15 komt Astrid met Celine uit het Ronald Mac Donald huis. Zij hebben heerlijk geslapen en vooral Astrid heeft eens lekker afstand kunnen nemen. Onder deze omstandigheden kijk je zelfs naar een hele slechte RTL7 film met plezier. Schrikken natuurlijk over wat er is gebeurd met Jonah.
Gelukkig is Jonah ‘s morgens lekker weer aan het suikerbrood eten en even later zitten we weer op de grond met de LEGO te spelen.
12:15 kwam dan toch een nieuwe arts om het infuus aan te leggen. Gelukkig met veel geduld en de tijd nemend om een goed bloedvat te vinden op de hand, prikt deze arts gelukkig in een poging raak! Deze ellende is weer voorbij!

Verder zijn we op de isolatiekamer gewoon een gezinnetje te wezen. Boterhammetjes eten, spelen, puzzelen, lezen, luier verschonen. Gelukkig mag Celine wel van de kamer en zij fietst regelmatiger rondjes over de gangen van de verpleegafdeling. Hartstikke leuk.

De eerste dag dat we hier waren, hoorden we heel goed dat er een trauma helikopter over kwam vliegen. Groot was de verbazing en enthousiasme van Jonah toen hij hem vanuit zijn bed vlak langs zag vliegen. We maakten er een opmerking over tegen een zuster en zij zei dat er wel eens kinderen bij mochten gaan kijken en dat Jonah dat ook vast wel een keertje mocht. Vanmiddag om 14.30 vloog de helikopter weer rakelings langs en kort daarna vroeg Jonah aan een zuster of hij ook nog een keer mocht kijken. Deze zuster heeft gelijk actie ondernomen en een uurtje later stonden we naast de helikopter!!! Jonah was even losgekoppeld van het infuus en met z’n viertjes gingen we naar het dak van het ziekenhuis. De helikopter stond buiten, maar werd speciaal voor Jonah naar binnen geschoven. Jonah mocht er ook wel in zitten, maar vond dat toch te spannend. Celine daarentegen is dan weer een heel ander kind en zij zat binnen de kortste keren in de helikopter.  De zusters, broeder en piloot hebben we uitvoerig bedankt en wat bijzonder dat dit zo mocht. Jonah was even helemaal vergeten dat hij ziek was en houdt hier vast een mooie herinnering aan over!