Op de camping

Toen wij enige weken geleden in de Ardennen op vakantie waren, stonden wij ook op een camping. Maar dan in een stacaravan met douche, wc, keuken, magnetron, koelkast, televisie (met alle NL-zenders) etc. Alleen een airco ontbrak nog…
Om ons heen stonden wel mensen met een eigen tent en caravan en regelmatig moest Astrid van mij aanhoren hoe mooi dat kamperen is. Want vroeger gingen we ook op pad in een tentje en leefden lekker primitief. Zelf heb ik vroeger heel veel gekampeerd, waaronder een paar jaar op de fiets en ja dan neem je ook geen televisie of magnetron mee. Die laatste bestond toen nog niet geloof ik (eind jaren tachtig).
Waarschijnlijk was Astrid wel een beetje klaar met mijn nostalgische gevoelens voor kamperen, want op een zeker moment kwam ze met het voorstel: “dan ga jij toch een weekend kamperen met de kinderen!”.
Nou dit weekend ging het gebeuren. Eerder hadden we thuis in de tuin de “oude” tent al eens opgezet. Om te oefenen. Vorig weekend ging het vanwege het slechte weer niet door, maar dit weekend was het zo ver. Vrijdagmiddag hebben we de spullen gepakt en gingen Jonah en ik in de auto met kampeerspullen naar Raalte. Ook nog eens uitgezwaaid door de buren, waarmee het vertrek nog wat meer dramatiek kreeg…

Ruim een half uur later waren we op de camping en in een kwartier stond de tent. Jonah en ik hadden goed geoefend. Daarna wou Jonah liever gaan spelen. Het mooie van onze plek was dat het vlakbij een speelterrein was en ik zo mooi zicht op Jonah had. Zo kon ik de bedden op orde maken en de tent verder inrichten. De auto mocht niet blijven staan op de plek dus die hebben we samen even weggebracht. Daarna lopend even de camping verkend en zo kwamen we een fraaie speel- en kleuterhal (zoiets als Ballorig). Daar wou Jonah wel even blijven en ik vond dat prima. Kon ik bij de tent nog even verder. Helaas kwam Jonah na vijf minuten alweer terug. Er bleken steeds nieuwsgierige kinderen om Jonah heen te staan om te vragen wat hij had (ze zien natuurlijk zijn sonde). Jonah had daar duidelijk geen zin in, dus was hij teleurgesteld weggegaan. Ook liep Jonah niet zo makkelijk. Dus dat spelen zal ook wel erg vermoeiend zijn. En Jonah wil dan wel, maar het lichaam niet. Ik vond het wel erg sneu voor hem.
Maar goed, dan maar pannenkoeken bakken, want daar had ik alles voor meegenomen. Althans dat dacht ik totdat ik de brander wou aanzetten. Toen pas kwam ik er achter dat het volle gasflesje nog thuis gebleven was… Grrr… Snel naar de kampwinkel, maar die was om 17:00 al dicht. Wat nu!? Want wij beiden hadden ons verheugd op pannenkoeken. Dus toch maar in de auto naar de bouwmarkt in Raalte en veertig minuten later waren we weer terug op de camping. En zo konden we samen de pannenkoeken klaar maken. Maar op dat moment begon het te regenen. Dus snel alles in de tent en heel gezellig met z’n tweetjes zaten we in de tent pannenkoeken te maken. Ik kon net onder het luifeltje de brander neerzetten zodat de warme lucht weg kon. Zo heeft Jonah lekker drie pannenkoeken kunnen eten (en ik 4). Maar ja, toen bleef het wel regenen. Dus met het gezellige tikken van de regen op het tentdak zaten Jonah en ik te pesten (kaarten). We hadden nml. ook spelletjes meegenomen en zo werd het wel een beetje laat naar bed. Jonah vond het prachtig! Om half negen konden we even op en neer naar het toiletgebouw voor de kleine boodschap en tandenpoetsen.
Het was toch wel spannend voor Jonah in de tent, in een slaapzak op een dun matje. De laatste keer dat Jonah in een slaapzak sliep was hij 2,5 jaar… Om negen uur heb ik hem gemeld dat hij nu toch echt moest slapen. En dat deed hij.
Zelf zat ik nog lekker buiten bij een gaslampje (bedankt Wim!) te lezen. Om 22:15 vond ik het ook wel prima en ging ik me ook klaar maken om te slapen. Ik was nog maar net in de tent en het begon weer te regenen. Eerlijk gezegd vond ik dat prachtig. Heerlijk geluid om bij te slapen.

Helaas maakt het voor Jonah niet uit hoe laat hij naar bed gaat, om 7 uur is hij wakker. Ik heb het nog een half uurtje kunnen rekken, maar om half 8 ‘s ochtends liepen Jonah en ik over de camping naar de WC. Verder geen mens te bekennen, dus ik Jonah nog uitleggen dat op dit tijdstip geen mens wakker is. Wij dus wel…
Nou ja, het was niet anders. Het beloofde wel een mooie zonnige dag te worden en inderdaad om iets over 8 zagen we de eerste zonnestralen.
Half 9 was de kampwinkel open voor de verse broodjes dus kon ik lekkere broodjes halen. Voor Jonah is dat helaas geen traktatie, dus voor hem hadden we de sondevoeding mee. Na het eten speelden we nog even “Kolonisten van Catan” en tegen 11 kwamen Astrid en Celine aan op de camping.
We hadden een leuk dagje samen gepland en ‘s avonds zou Jonah dan met Astrid weer naar huis gaan en zou Celine nog een nachtje bij mij slapen op de camping. Eerst hebben we lekker koffie gedronken en als lunch hadden we knakworstjes bedacht. Nou dat ging er wel in!
Elke keer als Jonah in Zwolle in het ziekenhuis zijn medicijnen krijgt, krijgt hij een sticker voor op een spaarkaart. Een volle spaarkaart levert een uitje op. Zo mocht hij ook met gezin naar de speelboerderij de Flierefluiter. Het was niet voor niets dat we een camping hadden uitgezocht in Raalte, dus zaterdagmiddag gingen we met z’n allen naar de Flierefluit die nog geen 2 kilometer van onze camping af lag. Celine vermaakte zich daar prima en in eerste instantie Jonah ook, maar al snel zagen we Jonah sjokken. Het mannetje had gewoon niet zoveel kracht in de benen. Eigenlijk al een paar dagen en mogelijk hebben de lage leuco’s (zie vorig blog) daar ook iets mee te maken. Het kostte moeite om Jonah te amuseren, terwijl er zoveel te doen was. En ook daar steeds weer kinderen die aan Jonah vroegen wat hij had. Jonah was er helemaal klaar mee. Het liefste ging hij alleen iets doen. zonder andere kinderen erbij. Aan het einde van de dag kwam een jongetje vlakbij Jonah staan. Hij keek hem aan en wijzend op Jonah vroeg toen aan zijn moeder die iets verder stond: “wat heeft hij?”. De moeder vroeg vervolgens aan Jonah wat hij had en Jonah meldde terug dat hij leukemie had. Daarna liep Jonah weg bij het speeltoestel en “vluchtte” naar mij toe. Het was niet zijn dag. En ook merken Astrid en ik dat Jonah zich steeds bewuster is van zijn ziekte en dat hij door zijn ziekte steeds meer teleurstellingen moet zien te verwerken. Zolang Jonah dat zelf niet zag (zoals in het begin van de behandeling) was dat niet erg. Maar nu heeft hij dat heel goed door. En dat gaat zeer doen. Niet alleen bij Jonah, maar ook bij ons.
Ander voorbeeld: Afgelopen week wou Jonah leren fietsen zonder zijwieltjes. We hebben elke avond geoefend, maar Jonah kan maar met moeite zijn balans vinden. De eerste avond dat we gingen oefenen mocht Celine ook even. Ze stapte op de fiets en reed zo weg. Twee jaar jonger… Voor ons ook wel even een eye-opener. Natuurlijk lezen jullie op het blog dat het goed gaat en medisch gezien is dat ook zo. Maar er is ook een andere kant. Een jongetje van bijna zes moet lekker kunnen ravotten. Moet kunnen leren zwemmen, rennen, fietsen… Voor Jonah moet dit allemaal worden uitgesteld. Het lukt gewoon niet met die chemo-medicijnen en de bijwerkingen. Medisch lijkt het dan wel goed te gaan, maar er is ook nog een sociaal-emotioneel aspect. Nu Jonah bewuster wordt van zijn conditie wordt dat pijnlijk duidelijker. Zeker op een camping met allerlei leeftijdgenootjes en waar je als ouders ziet hoe het eigenlijk zou moeten gaan. We moeten zien hoe we hier mee moeten omgaan.

Aan het einde van de dag waren er nog patatjes en ijs (het was tenslotte een soort van vakantie) en daarna gingen Jonah en Astrid weer naar Kampen. Celine bleef bij mij op de camping. Eerst nog wat spelen en onder licht protest naar de tent. Voor haar was het natuurlijk nog vreemder: een slaapzak, een tent, matras. Gelukkig had ze haar eigen beertje en vlinderdoekje, maar het slapen ging toch wat lastig. Na een half uur zat ze nog rechtop naar buiten te kijken door het horrengaas. Ik heb toen maar de tent helemaal dichtgeritst zodat ze niets meer kon zien en daarop is ze wel gaan slapen.
De volgende ochtend was Celine 7:30 wakker. Met z’n tweeën rustig opgestaan en ontbeten. Terwijl Celine nog even ging spelen in de speeltuin, kon ik alvast een deel opruimen van de tent. We hadden zelfs zoveel tijd over (het enige voordeel van zo vroeg eruit) dat we samen nog konden gaan zwemmen. Het zwembad was nml. ook op loopafstand van onze tent. Na het zwemmen de tent verder afgebroken en 12:00 zaten we weer in de auto op weg naar huis.
Al met al een heerlijk kampeerweekend.