Celine in de ambulance

We zijn zo weer anderhalve week verder en de tijd vliegt. Jonah en Celine zijn helemaal in de ban van Sinterklaas en vinden het sinterklaasjournaal best spannend. Jonah vroeg van de week wel aan Arno of hij dacht dat Sinterklaas een verklede man was, maar dat was natuurlijk niet zo. Op school gaan die geluiden wat rond en Jonah vindt dat maar raar. Hij twijfelt nog geen seconde!

De afgelopen 10 dagen is er wel weer het één en ander gebeurd, dus daar kan wel weer een blog aan gewijd worden.
Vorige week donderdag moest Jonah weer bloedprikken hier op de poli in Kampen en daar heb ik me weer behoorlijk lopen opwinden. Al anderhalf jaar gebruikt men een zuigbuisje en Jonah vindt dat veel fijner dan (zoals hij het noemt) een schepbuisje. Er hoeft minder hard in zijn vinger te worden geknepen en er wordt niet over zijn huid geschraapt. Afgelopen donderdag werd Jonah geroepen door een jonge prikzuster en zij zat al klaar met een schepbuisje. Jonah geeft dan altijd meteen aan dat hij een zuigbuisje wil (top!) en die zuster gaat ernaar op zoek. Ze komt terug met de mededeling dat ze die niet hebben, waarop ik zeg dat ze die wel hebben, want die zijn speciaal voor Jonah aangeschaft en er ligt een zak vol in die tweede la. En inderdaad, ze komt even later terug met een zuigbuisje (HA!). Bij het eerste zuigbuisje zit de zuster nogal te kliederen en loopt er meer bloed langs dan in het buisje. Deze legt ze aan de kant en bij het volgende zuigbuisje gaat het beter. Jonah geeft nog aan dat dat oranje dopje er op moet en de prikzuster loopt weg met het gevulde buisje. Na een paar minuten stak ik mijn hoofd om het hoekje en vroeg of wij mochten gaan, want ik snapte niet dat we daar nog stonden. Nee, we moesten nog even wachten. Komt “onze” prikzuster terug met een oudere dame en ze zeggen dat ze bang zijn dat het bloed al te veel gestold is en dat ze Jonah nog een keer moeten prikken en dat ze dan het schepbuisje gaan gebruiken. Hierop heb ik best pissig gereageerd en ik gaf aan dat het al anderhalf jaar op deze manier gebeurd en dat ik ook niet snap dat niemand die dag op de poli om kan gaan met een zuigbuisje. Zit dit niet standaard in de opleiding (en hoe moeilijk kan het zijn(?!?). Grrr… Ik heb het vrijdag in Zwolle met de arts besproken, maar helaas hadden we onze eigen arts niet. Deze nieuwe arts (die het verder prima deed) zei dat het vast wel mogelijk was om een klacht in te dienen via de website en dat heb ik van het weekend dan ook gedaan. Luister naar de wens van een patiënt en helemaal als deze 6 jaar is en het al anderhalf jaar op deze manier gaat!

En dan nog iets wat met Celine te maken heeft, maar volgens Jonah ook op het blog moet komen te staan (mee eens!). We zaten afgelopen zaterdag met de opa’s en oma’s bij de chinees als Celine opeens een stuk van haar glas af bijt! Ze schreeuwde het zelf uit en ik kan je vertellen dat ik even helemaal in paniek was. Waar was dat stuk glas?? Heel snel kwam er een ober met een zaklamp en zien we gelukkig een groot stuk glas op de grond liggen met nog twee kleine stukjes. We zijn de stukjes afgebroken glas in het drinkglas gaan passen en we kwamen één stukje tekort. Ondertussen was 112 al gebeld en legde Arno uit wat er gebeurd was. Voor we het wisten stond de ambulance voor de deur en waren er 2 broeders in het restaurant. Celine was gelukkig al wat rustiger en we hadden geen bloed bij haar gezien. We moesten even met haar de ambulance in komen en daar hebben we even gesproken met de broeders. Een klein stukje glas kan (waarschijnlijk) geen kwaad en ze zal het vanzelf weer uit poepen. Celine liet niet toe dat er in haar mond gekeken werd, maar aangezien er geen bloed was, lieten we dat maar zo. Na overleg te hebben gepleegd met de huisartsenpost, mochten we de ambulance weer verlaten en aangezien we ook net klaar waren met het hoofdgerecht, zijn we meteen naar huis gegaan. Pfff…..ik zag ons al in het ziekenhuis zitten. Bah! Celine heeft gelukkig nergens meer last van gehad en ze heeft het ook helemaal niet meer genoemd. Volgende keer maar een rietje vragen!

De week is verder goed verlopen. Gisteren zijn we weer bloed wezen prikken en er zat een prikzuster klaar met twee zuigbuisjes voor haar op tafel! Die oudere prikzuster van vorige week heeft staan kijken hoe moeilijk dat zuigbuisje is (ahum!). We hebben nog geen reactie op onze klacht gehad, maar ik heb een groot vermoeden dat het al wel op de poli besproken is. Top!

Gisteravond stonden er aardappels, doperwtjes en vissticks op het menu en Jonah had eerst alleen de twee laatst genoemde op zijn bord. Toch vond hij de doperwtjes zo niet zo lekker, dus zei ik tegen hem dat hij dan wel wat aardappels erbij kon nemen. En zowaar wilde hij dat wel! Dit beeld hebben we al lang niet meer voor Jonah zijn neus gezien en ik heb hem dan ook de hemel in geprezen. De vissticks waren uiteindelijk op en van de aardappels met groente heeft hij een paar hapjes genomen. Geweldig en wie weet misschien smaakte dit naar meer!
Elke ochtend eet Jonah bij het ontbijt lekker een beschuitje. Hartstikke goed van hem. Toch vroeg Celine vanmorgen waarom Jonah altijd een beschuitje mag en hij geen brood eet. Een zeer terechte vraag, want van haar verlangen we altijd dat ze een boterham eet. Uitgelegd dat het brood Jonah niet smaakt en dat hij voeding krijgt. Daarna zei ik tegen Jonah dat hij brood misschien wel weer eens wil proberen. Zijn antwoord: “Ja hoor, maar jullie vragen me dat nooit”. Oké (wat een boef is het toch ook!), dan gaan we dat morgenochtend vragen… Ben benieuwd!

Vanmiddag zijn we weer naar het ziekenhuis Isala in Zwolle geweest. We hadden dokter Langenhorst weer en het aanprikken, het geven van de chemo en de naald er weer uit halen was snel gebeurd. Toen we al naar huis reden, bedacht ik me dat we de bloeduitslagen helemaal niet hadden gehoord, maar aangezien Jonah de volledige dosis MTX kreeg en we dit weekend de Bactrimel gewoon moeten geven, neem ik aan dat het met de bloedwaardes wel goed zat.
Wat ik nog wel heel erg fijn vond, was dat dokter Langenhorst zei dat ze gisteren gebeld was door zuster Petra met het verhaal van het bloedprikken in Kampen vorige week. Bijzonder dat Petra dit (in haar vrije tijd) had gedaan. Dokter Langenhorst bijgepraat en zij zei dat als het gisteren weer niet goed was gegaan, ze dan actie had ondernomen. Deed me erg goed om dat te horen. De arts gaat in december een paar weken op vakantie… We zullen haar missen!