Pret op de poli

Na het vorige blog is de week die daarop volgde goed verlopen. Op zaterdagmiddag 22 november zijn we met het gezin naar Djambo (overdekt klim-en klauter speeltuin) in Zwolle geweest. Jonah krijgt in het ziekenhuis in Zwolle altijd een sticker voor zijn stickerkaart. Als deze kaart vol is, mag Jonah een kaartje uit een grote map kiezen. Zo zijn we al een keer naar de bioscoop en de Flierefluiter geweest en dit keer had Jonah een kaart uitgekozen van Djambo. Jonah en Celine hebben zich daar prima vermaakt en vonden het klimmen op een “vulkaan” en daarna het glijden er vanaf het allerleukste. Na 2 uurtjes waren beide kinderen moe en zijn we na een ijsje weer huiswaarts gegaan. Geweldig dat Jonah dit tegenwoordig allemaal kan doen en we genieten op zo’n middag dan ook volop van beide kinderen!
Afgelopen vrijdag moesten we weer afreizen naar Groningen. Celine hebben we eerst naar school gebracht en om kwart voor negen reden we onze straat uit. Al in mei 2013, toen we zelfs twee keer in de week naar Groningen moesten, hebben we al videoschermpjes voor in de auto aangeschaft en dat is een gouden aankoop geweest! Voor Jonah het wist waren we al weer bij het UMCG.
De wachtkamer zat helemaal vol en we zijn in de gang bij een tafeltje gaan zitten. Iedereen die op de poli werkt en langs liep, groette ons en Jonah kreeg van zuster Trudy zelfs een plagende trap tegen zijn achterste. Na een minuut of tien werd Jonah geroepen voor een vingerprikje en het bleek dat de prikzuster al eerder had geroepen. Tja, dat hadden we in die gang niet gehoord. Het prikje ging goed, maar na die tijd bleef het wondje nog behoorlijk bloeden. Is anders nooit, dus we keken wel even vreemd op, toen er wat roodbruine vlekken op de stoel zaten. Bij de mondhygiëniste ging het heel vlot en dit keer was er niet zoveel op te merken. Poetsen we gelukkig goed na. Ik was met Jonah mee gelopen en toen we terug naar onze tafel liepen, schoot ik even een zuster aan voor een nieuw gaasje voor Jonah zijn vinger. Deze zuster hielp meteen en ze noemde Jonah bij zijn naam. Ook weer heel bijzonder, want we hadden haar al denk ik een maand of vier niet meer gezien. Dit doet ons altijd wel er goed.
Na drie kwartier was er plek in de wachtkamer en konden we met z’n drietjes op een bank zitten. Zat toch wel wat fijner! Op een gegeven moment hoorde ik een zuster vragen in welke kamer Annemarie (is dokter Peek) zat. Diegene achter de balie wist het niet, dus ik riep: kamer 6. De zuster liep achter onze bank naar kamer 6 en zei nog even:”Bedankt mevrouw Waterham”. Ook dit is best wel weer bijzonder, want ze wist zo onze achternaam op te hoesten. Tja, we lopen dan ook al een tijdje rond daar!
Het was al kwart voor twaalf toen we (eindelijk) door Edith (nurse practitioner) werden geroepen. Zij vertelde dat ze op vrijdag sinds kort achter de schermen werkt, maar dat vandaag de nieuwe dokter die we de vorige keer hadden (dokter Loeven) afwezig was en dat zij een polidag had. Was ze heel blij mee. Edith nam alle tijd om eerst aan Jonah te vragen hoe het met hem ging en daarna aan ons. We hadden weinig te melden, behalve dat het heel goed gaat! Edith ging Jonah toen wegen en meten (beide groeien de laatste tijd en met het één zijn we wel blij en het ander moeten we in de gaten houden!) en ging een klein lichamelijk onderzoek doen. Drie weken geleden vond Jonah het voelen in zijn nek absoluut niet leuk en nu had hij met Edith de grootste lol. En dat was echt de verdienste van Edith! Zij gaat zo enorm leuk om met kinderen en Jonah voelt zich heel goed bij haar op zijn gemak. Na het onderzoek zei Edith dat ze Trudy ging ophalen voor het geven van de medicijnen. Arno maakte toen een opmerking tegen Jonah dat dat die zuster was, die hem die ochtend een schopje tegen de billen had gegeven. Edith hoorde dit en zij vond dat echt niet kunnen. Ze zei dat Jonah haar toch echt terug moest pakken en ze pakte er al een spuitje bij. Deze werd gevuld met water en Edith gaf Jonah instructies hoe hij moest gaan staan om Trudy nat te spuiten.
Jonah had ontzettend veel voorpret en zat te ginnegappen achter een gordijn. Na een klop op de deur (dat had Edith met Jonah afgesproken) kwam Trudy binnen en Jonah sprong tevoorschijn. Grote hilariteit toen Trudy werd nat gespoten en Jonah daarna werd gekieteld door haar! We hadden allemaal de grootste lol en toen Jonah daarna nog werd aangeprikt en de chemo’s kreeg, leek dat haast wel bijzaak. Zo zou het altijd wel mogen zijn!

Iets over half twee waren we terug in Kampen en konden we om kwart over twee mooi Celine weer ophalen.
Jonah is vrijdag natuurlijk ook weer begonnen met een dexa-5-daagse. Het weekend is bijzonder goed verlopen. Jonah heeft maar één boze bui gehad (een legowerkje stootte hij van tafel en Arno wilde niet meteen helpen) en zaterdag wel wat hyper. Maar dat hebben we veel liever dan zo’n boze bui natuurlijk!
Vandaag is Jonah behoorlijk veel naar school geweest. Op maandag beginnen ze met gym en dat vindt Jonah ontzettend leuk, dus daar wilde hij heel graag aan mee doen. We hadden afgesproken dat ik hem om elf uur op zou halen en toen is Jonah thuis rustig even wat op de computer gaan doen. Na het eten van een beschuitje (Jonah is nog altijd niet zo heel veel meer aan het eten hoor) en 80 milliliter voeding, wilde Jonah graag weer naar school. En zo stepte hij om half één weer naar school en heeft hij het volgehouden tot het eind van de schooldag (14.15 uur). Jonah wilde heel graag nog spelen met een klasgenootje, maar dat mocht niet van mij. Hier hadden we tussen de middag al strijd over gehad, maar ik vond dat hij vanmiddag rustig aan moest doen, zodat hij morgen weer naar school kan. Tevens is hij aan het eind van de middag altijd behoorlijk moe en had hij onder andere gegymd. Uiteindelijk heeft hij thuis wat gerekend op de tablet en lekker even gedoucht. Morgen de laatste dexadag en hopelijk een leuke, lange schooldag!