Kostbare tijd

Jonah en Celine zijn maandag allebei weer lekker naar school geweest. Na schooltijd vroeg ik aan Jonah hoe het op school was geweest en zijn antwoord was: heel erg leuk! Jonah is de hele week fit geweest, maar het eten van brood wilde niet meer zo lukken. Komt wel weer.
Donderdag moest Jonah zoals gewoonlijk weer bloed laten prikken en we zijn vanuit school naar de poli hier in Kampen gegaan. Ik zag al een voor mij onbekende vrouw achter de balie zitten, maar dat hoeft nog niks te zeggen natuurlijk. Al snel werd Jonah geroepen en ze pakt zo’n schraapbuisje. Jonah zei meteen dat hij zo’n zuigbuisje wil, waarop zij zegt dat ze die niet hebben. Dit schoot me al in het verkeerde keelgat, dus ik zei dat ze die wel hebben en tevens een zak vol, speciaal voor Jonah hier neer gelegd. Daarop zei ze dat ze niet op die manier bloed kon prikken, waarop ik zei dat we dan weer gingen. Jonah zijn jas aan laten trekken en toen kwam een andere verpleegster binnen lopen. Zij zei dat ze het dan maar moesten proberen. Eerst op zoek naar die zuigbuisjes en die heb ik ze toen maar aangewezen. Jonah werd geprikt en het bloed stroomde eruit, dus hij en de verpleegster kwamen onder het bloed te zitten. Helaas maar weinig IN het buisje. Ik heb ondertussen verpleegster nummer 1 laten weten dat ik het niet prettig vond dat ze zei dat die zuigbuisjes er niet waren. Ja, maar ik werk hier niet vaak en ze lagen niet hier boven op de plank…..
Tijdens het prutswerk zei verpleegster nummer 2 nog dat die andere manier veel prettiger is, waarop ik zei dat het daar niet om gaat, maar alleen wat de patiënt wil. In het eerste zuigbuisje kwam weinig bloed en het dopje erop doen ging ook helemaal mis (vloog onder de tafel). Buisje 2 ging iets beter, maar ook hierbij waren ze bang dat het bloed al gestold was. Jonah mocht toen meelopen om zijn hand te wassen en dat was echt wel nodig. Ik hoorde haar toen met Jonah praten, want ze dacht dat dit niet genoeg bloed was en of ze beter Jonah niet nog een keer kon prikken. Jonah gaf dat toe en terug in het kamertje werd Jonah in een andere vinger geprikt. Jonah was toen zo stoer om te zeggen dat ze wel een schraapbuisje mocht gebruiken en deze was snel gevuld en toen was het gelukkig klaar. Waarom Jonah het nu wel toestond weet ik niet, maar in de auto zei hij nogmaals tegen me dat hij zo’n zuigbuisje veel liever heeft. Ik was weer zo boos!
Vrijdag in Zwolle heb ik het bij dokter Martens aangekaart en ook zij vond het niet kloppen. Ik gaf nog aan dat het prikken met een zuigbuisje in de opleiding zit en dat dat dan toch gewoon bijgehouden moet worden. Voor alle kinderen is zo’n zuigbuisje fijner, dus eigenlijk zou ik willen zien dat ze het standaard op die manier bij alle kinderen moeten doen. Dokter Martens zei dat ze hier werk van gaat maken en ook nog met dokter Langenhorst gaat bespreken. Wordt vast vervolgd!

Gisteren heb ik zelf een ochtend extra gewerkt en toen ik om 1 uur thuis kwam ben ik meteen naar Villa Nova gegaan om bij Jonah emla op de VAP te doen. Daarna doorgereden naar de supermarkt en precies op tijd was ik weer thuis om de kinderen uit school te halen. De stepjes werden in de auto gezet en we zijn naar het ziekenhuis in Zwolle gegaan. Om vijf voor drie liepen en reden we de speelkamer op de derde verdieping binnen, dus we waren mooi op tijd. Jonah ging zich melden en verpleegkundige Petra liep met hem mee naar de speelkamer. Ze vroeg hoe het met Jonah ging en daarna nam ze alle tijd voor Celine. Ze wist nog heel goed dat Celine een ingreep had gehad en het is zo ontzettend fijn dat Petra haar daar ook aandacht voor geeft. De bloeduitslagen waren binnen en Petra gaf me die. Oei, de leuco’s waren wel erg laag, 1,1 en we moesten even afwachten wat dat voor gevolgen zou hebben. Niet veel later kwam dokter Martens de speelkamer binnen en zij zei dat ze overleg had gehad met dokter Peek, onze arts in Groningen. We moesten een week lang alles stoppen (6MP en bactrimel) en ook de MTX zou niet gegeven worden. Ik keek er wel van op, want dit was nog nooit eerder gebeurd. We hebben wel eens de medicijnen moeten halveren of alleen de bactrimel moeten stoppen, maar zo rigoureus hadden we het nog niet eerder bij de hand gehad. Dit betekende dus ook dat we voor niets naar Zwolle waren gekomen. De arts had ons nog wel gebeld, maar had geen gehoor gekregen (thuis zag ik dat ze om 14.23 had gebeld en toen waren we al op weg naar Zwolle). Beetje jammer, maar ik vond het niet zo heel erg.
Petra bedacht nog dat de emla eraf moest en ze nam Jonah mee naar de behandelkamer. Toen ze even later terug kwamen zei Petra dat Jonah tegen haar had gezegd dat het wel jammer was dat we het niet eerder wisten, want het was wel kostbare tijd!!! Wat een mooie opmerking toch weer!

Gisteren zat de sonde er 9 weken in en we hadden voor vandaag een afspraak staan om die te verwisselen. Om kwart voor 11 belde een verpleegkundige van het specialistisch team van de thuiszorg dat ze er aan kwam. Celine heb ik toen naar de overburen gebracht, want de vorige keer was het voor haar ook zo vreselijk om mee te maken, dat we dat voor haar niet nog eens wilden.
Jonah is altijd erg rustig voordat de sonde verwisseld moet worden en dat vind ik erg knap van hem. Eerst werd de oude sonde eruit gehaald en dat ging redelijk soepel. Jonah zat weer bij Arno op schoot en ondertussen hield ik zijn handen vast. Jonah wist nog van de vorige keer dat hij eerst wat water moest drinken en toen de nieuwe sonde ingebracht ging worden, bleef Jonah best kalm. Net toen hij begon te roepen dat het zeer deed en dat ze moest stoppen, zat de sonde er ver genoeg in. Jonah had het supergoed gedaan!! We denken zelfs dat dit de beste keer ooit was en we zeiden tegen Jonah dat we heel erg trots op hem waren. Hebben we gelukkig ook weer gehad. En of dit mogelijk de laatste sonde is?? Afwachten of Jonah in mei zelf de bactrimel 3x in de week gaat slikken als drankje. Maar zover is het nog niet…
Eerst nu maar lekker genieten van een heel mooi weekend!