Tot morgen

Gisteren, zoals we al hadden geschreven, moest Jonah weer bloed laten prikken in Zwolle. We waren iets over tienen bij de Spoedeisende Hulp en daar werden we al verwacht. Het vingerprikje was snel gedaan en wij hebben letterlijk en figuurlijk het ziekenhuis achter ons gelaten en zijn (in Kampen Zuid) op de trein gestapt naar Amsterdam. We hebben een heerlijke dag in onze hoofdstad gehad en vooral Jonah keek zijn ogen uit op de rondvaartboot door de Amsterdamse grachten. Het was heel fijn om te merken dat we alle 4 het ziek zijn en alles wat dat met zich meebrengt even hebben kunnen vergeten. Maar toch….op de terugweg gingen we ons wel afvragen of de telefoon niet zo zou gaan met de uitslag van het bloedprikken en of de kuur maandag verder kon gaan. Bij thuiskomst heb ik zelf naar het UMCG gebeld, want inmiddels was het al half 6 geweest (de kinderarts had ons al wel een keer thuis gebeld, maar het later nog eens willen proberen). De kinderarts Hooimeijer stond me te woord en zei vertelde me dat het bloed goed genoeg was om vandaag verder te gaan met de kuur en dat de ruggenprik gegeven kon worden. Op dat moment besefte wij dat het een teleurstelling was geweest als het niet door zou zijn gegaan, dus dit was een fijn bericht.

Vanmorgen vertrokken we met Jonah en Celine om kwart over 8 naar Groningen. We waren er in recordtijd, want het is goed te merken dat het vakantie is.
Op de poli was het wél druk en kon het wachten beginnen. Na een uur werden we geroepen, maar Celine wilde liever blijven spelen en dat moesten we dan maar even vertrouwen.
Eerst hadden we kort een gesprek met Hooimeijer (de dienstdoende kinderoncoloog op de poli op de maandag) en zij heeft ons de aankomende periode toegelicht. Dit hadden we eerder ook al eens gehoord, maar het bleek heel anders te gaan worden, dus hier stonden we wel even van te kijken. Als het goed gaat, heeft Jonah volgende week maandag (22 juli) weer een lange dag met de Cyclokuur, die 5 uur moet doorspoelen. Daarna hebben we 2 weken niks!!! Tja…..worden onze “voorzichtige” vakantieplannen weer in de war geschopt.
Na het gesprek werd de VAP snel en voorzichtig aangeprikt en kreeg Jonah dormicum. Door dit roesje voelt Jonah wel wat er op dat moment gebeurt, maar weet hij het later niet meer. En dat was deze keer maar goed ook. De ruggenprik die Jonah namelijk kreeg, is helaas niet goed gegaan. Door de vorige ruggenprik was Jonah zijn rug nog steeds ietsje dik en kon de arts tussen 2 ruggenwervels geen hersenvocht afnemen. Al vrij snel schudde ze haar hoofd naar ons en begrepen wij voldoende. Jonah had tijdens het prikken erge pijn en huilde en schreeuwde flink. Dit was voor Arno en mij weer een hele nare ervaring, maar het was echt zo dat Jonah er later niks meer van af wist, dus dat moeten we ons maar goed voor ogen houden.
Hooimeijer heeft daarna onmiddellijk contact gehad met de ODBC om te vragen of Jonah ‘s middags onder narcose de ruggenprik alsnog kon krijgen. Dit kon helaas niet, omdat de hele middag al vol zat en het gevolg is dat we morgen terug moeten naar Groningen. Jonah krijgt dan ‘s middags onder narcose de ruggenprik.
Toen Hooimeijer bij ons terug kwam in het kamertje legde ze een hand op mijn schouder en zei dat ze het heel vervelend vond. We nemen haar ook helemaal niks kwalijk en vinden het fijn dat ze dan even met ons meeleeft.

Al vrij snel zijn we Celine op gaan zoeken (zat lekker te knutselen) en zijn we terug naar huis gegaan.
We hebben, toen Jonah weer een beetje minder “dronken” was, verteld dat we morgen weer een ritje Groningen hebben en dat hij dan weer een ruggenprik krijgt, maar dan op de ODBC. Het is dan even stil bij ons mannetje en dan zegt hij: “Weet je wat morgen heel fijn is? De VAP is al aangeprikt, dus ik hoef geen prikje meer en door de muizenmelk voel ik niks van de ruggenprik!” Dus ach……zullen wij het dan ook maar snel relativeren en straks rustig gaan slapen?!?
Tot morgen!