Varicella-zostervirus

De afgelopen weken was het eigenlijk wachten op het moment dat Jonah een keer de waterpokken zou oplopen. Op school hoorden we regelmatig dat klasgenootjes of broertjes en zusjes daarvan de waterpokken kregen. Eigenlijk verwonderde het ons dat het nog zo lang uitbleef…
Zondagavond hoorden we van een klasgenootje met waterpokken. Zij kwam vooralsnog niet op school en dus kon Jonah gerust wel naar school. De instructies vanuit Groningen waren steeds: zolang Jonah niet langer dan een uur samen met een drager van waterpokken in een ruimte zit, is er niets aan de hand. Zodra dat wel aan de orde was, moesten we meteen bellen. Pas dan zou Jonah anti-stoffen krijgen om een infectie te voorkomen. Eigenlijk een kansloze actie aangezien je met waterpokken al een paar dagen besmettelijk bent, voordat de symptomen zichtbaar worden. Kortom je weet nooit wanneer je besmet wordt. Daarom is besmettingsgevaar ook nooit een reden om je kind thuis te laten. Voor ons dus afwachten wanneer het zover zou zijn.

Gisteren is Jonah ook naar school geweest, maar eenmaal uit school was hij moe en wou ook niet met een vriendje spelen. Dat was al opvallend. Eind van de middag ging hij ook liggen op de bank. Maar geen koorts en geen tekenen van waterpokken.
Vanochtend gaf Jonah al aan dat hij een raar gevoel had in zijn buik. Echt buikpijn was het niet. Vlak voor school gaf hij snikkend aan dat hij niet naar school kon. Natuurlijk niet! Dus bleef Jonah thuis bij papa, want Celine en mama werden om 10:00 elders verwacht. Een tijdje later aai ik Jonah lekker over zijn zachte bolletje (hij krijgt weer wat nieuwe haartjes op z’n hoofd) en ik voel een bultje. En ja hoor een blaasje. Als mama en Celine thuis komen, hebben we Jonah nog verder bekeken en er zaten meer blaasjes op zijn buik. Dus volgens instructies meteen Groningen gebeld. Niet veel later werden we door een arts in Zwolle gebeld. Groningen had weer contact gezocht met het Isala Ziekenhuis in Zwolle en we werden daar verwacht op de eerste hulp voor onderzoek. Dus snel en boterham gesmeerd (het was tegen 12:00) en met z’n vieren naar Zwolle.

Naast het gebruikelijke wachten dat gepaard gaat bij ziekenhuis bezoeken en waar we zo langzamerhand steeds beter op ingesteld raken, werd Jonah eerst onderzocht door een arts-assistent. Waar we om 11:00 ‘s ochtends nog maar een paar blaasjes zagen, werden om 13:30 er maar liefst 28 geteld. Kortom de waterpokken stonden aardig op uitbreken. En verder verloopt zo’n middag als volgt: na de assistent-arts moet er een kinderarts komen en die onderzoekt ook nog een keer. Dan volgt er overleg met Groningen, dan moeten de medicijnen worden aangevraagd en tussen als die momenten verstrijken vele tientallen minuten. Celine had het duidelijk niet naar haar zin in het kleine kamertje en wij voelden al wel aan dat we daar nog even zouden blijven. We hadden daarom opa & oma gevraagd om Celine te halen. Gelukkig was dat (wederom) geen probleem. Voor ons een zorg minder.
Uiteindelijk werd duidelijk dat Jonah in elk geval naar huis mocht. Het was duidelijk een uitbraak van het varicella-zostervirus, oftewel waterpokken. Er was een kans dat hij opgenomen zou worden, maar de arts vond Jonah daar ook weer niet te ziek voor. Nu is het zaak om zo goed mogelijk door de waterpokken periode te komen. En dat betekent dat Jonah’s lichaam even niet geplaagd gaat worden met chemo’s. Geen 6MP meer ‘s avonds, vrijdag geen MTX in Zwolle en volgende week ook geen ruggenprik/beenmerg puncties. De witte bloedlichaampjes zijn hard nodig het waterpokken virus te bestrijden. Daarnaast krijgt Jonah weer eens een nieuw medicijn erbij. Valaciclovir, een virusremmer. Volgens de bijsluiter wordt dit alleen boven de twaalf jaar gegeven. Onder meer ter bestrijding van gordelroos, een variant van waterpokken voor volwassenen… bij elkaar moet dit de komende week Jonah gaan helpen dit te doorstaan. Vrijdag gaat Jonah nog wel even terug naar Zwolle om te kijken hoe hij er voor staat. En als het allemaal weer goed is, pakken we de draad over een week weer op wat betreft de chemotherapie en komt de waterpokken nooit meer terug. We zullen zien. Wellicht krijgt Celine de waterpokken ook nog, hoewel die op eigen kracht dit zal moeten overwinnen.

Bij de apotheek in Zwolle moesten we even wachten. Er liepen veel mensen over de gang en dan zie je dat in Groningen men toch wat meer gewend is aan het beeld van kanker patiëntjes. In Groningen kijkt niemand op van een kindje met een kaal hoofd en een slangetje door zijn neus. Hier werden heel wat blikken op Jonah gericht. Kinderen stopten zelfs vlak voor hem en keken hem schaamteloos aan. Jonah had het allemaal niet zo door, totdat ik hem er over vertelde. Toen viel het hem ook op. Hij vond het ook wel grappig.
Tegen 16:30 weer terug naar IJsselmuiden. Want daar was Celine immers. Daar werden we verrast door het aanbod om mee te eten bij opa & oma. En hoewel Celine eerst erg enthousiast was over chinees, at ze nauwelijks. Helaas kon Jonah het ook niet meer opbrengen, maar de grote mensen heeft het lekker gesmaakt. Bovendien waren we zo tijdig klaar en weer thuis in Kampen zodat beide kinderen op tijd in bed lagen. Daar liggen ze nu lekker te slapen.