Opname

Sinds gisteravond (donderdag 30-1) is Jonah opgenomen in Isala in Zwolle.

Woensdag op donderdag hebben we een zware nacht gehad. Jonah lag tussen ons in en had veel last van buikpijn en was erg onrustig. Eenmaal beneden ging Jonah televisie kijken en was hij heel stil. Eten kreeg hij via de sonde, maar drinken lukte ook nauwelijks. ‘ s Middags vond ik Jonah warm aanvoelen en ben ik de temperatuur eens gaan opnemen. 38,8, dus koorts. Gebeld met Groningen, want dat zijn voor ons zulke vertrouwde en kundige mensen, dus op zo’ n moment vind ik het prettiger om daar heen te bellen. De verpleegkundige die ik aan de lijn kreeg zei dat koorts bij het ziektebeeld waterpokken hoort, en pas als Jonah zich zieker ging voelen, moesten we aan de (Zwolse) bel trekken. De temperatuur steeg en om half 6 was het al 39,6. Arno gebeld en hij kwam meteen naar huis. Zelf had ik toen al het gevoel van: zo wil ik de nacht niet ingaan en ik zou liever met Jonah in het ziekenhuis overnachten, dan misschien een moeilijke of spannende nacht thuis hebben. De temperatuur was om half 7 zelfs al 40 graden en we zijn toen direct contact op gaan nemen met het Isala ziekenhuis in Zwolle. Ik kreeg een hele aardige en begripvolle kinderarts aan de lijn en hij vroeg al vrij snel of we het prettig zouden vinden als een arts Jonah zou zien. Volmondig zei ik ja en zo zijn we ons klaar gaan maken voor een ritje naar Zwolle. Opa en oma Waterham gebeld en zij zouden zo snel mogelijk onze kant op komen. Celine was heel moe en zij zelf dat ze naar boven wilde. Eigenlijk kwam dat goed uit en zo heb ik haar zelf nog even naar bed gebracht en nog even kunnen genieten van een moment samen.
We hebben meteen spullen gepakt om te overnachten, want eigenlijk voelden we dat al wel aankomen en wilden we daar misschien wel op aan sturen.
Op de spoedeisende hulp in Zwolle werden we al verwacht en al gauw mochten we naar een kamertje. Een verpleegster stelde ons op ons gemak en Jonah kon lekker gaan liggen. Ondertussen was het al half 8 geweest en hij was erg moe. Jonah kreeg een vingerprikje om een actueel bloedbeeld te hebben, maar daar gaf hij geen krimp om. Na korte tijd kwam er een arts assistente en het was haar taak om ” voorwerk” te doen, zodat zij de kinderarts kon vertellen hoe het met Jonah was en om hem natuurlijk werk uit handen te nemen. De arts assistente was niet bekend met waterpokken, maar ze was er op een gegeven moment achter gkomen, dat Jonah buikpijn had gehad (had hij sinds de ochtend gelukkig geen last meer van) en dat hij de waterpokken had. Of dat de redenen waren dat wij waren gekomen? Nee…….Jonah heeft flinke koorts! Dat wist ze dus nog niet. Daarna begon ze aan een lichamelijk onderzoek: voelen aan zijn buik, maar daar was gelukkig niks mee aan de hand. Daarna zocht ze naar een stethoscoop, want om die van haar zelf te gebruiken, was geen goed idee ivm de waterpokken. Ze keek vertwijfeld om haar heen of er nog ergens een lag…..helaas. Oja, dan moet er nog in Jonah zijn mond worden gekeken…  ehhhh, als ik een stokje uit de la pak met mijn handschoenen aan, dan raak ik misschien ook de andere stokjes aan. Tja….  Of Jonah dan even zijn tong uit wilde steken. Tuurlijk wel. Daarna vroeg ze aan Jonah: ” Wat doen ze altijd nog meer?” Daar gaf Jonah geen antwoord op, maar we zullen met Jonah even wat antwoorden gaan oefenen, want stel hij krijgt zo’n vraag nog eens: Op de handen gaan staan? Een dansje maken? Een liedje zingen?
De arts assistente was erg onzeker en dan heb je als ouder totaal geen zin om er veel energie in te steken. Hoe sneu het op zo’n moment misschien ook voor haar is.
Iets na half 9 kwam de kinderarts. De leuco’s waren erg laag (0,7) en er was besloten dat Jonah opgenomen werd en een antibiotica via een infuus zou krijgen. Jonah was opeens weer alert, want hij kon goed aangeven dat hij een VAP heeft en dat het infuus daar op aan gesloten kon worden. De emla (verdovende zalf) werd op de VAP gesmeerd en het was nu wachten op dat we naar de kinderafdeling gebacht zouden worden. Jonah viel meteen weer in slaap. Om kwart voor 10 werden we door een hele aardige verpleegster opgehaald en Jonah werd door Arno in een lekker bed getild. Aangekomen op de kinderafdeling moest Jonah eerst naar een kamertje en daar kwam de kinderarts de VAP aanprikken. Dit ging prima, maar waar we al bang voor waren, er kwam wederom geen bloed uit de VAP. Er was flink wat bloed nodig voor een kweek en er zat niets anders op dan een armprik. Jonah was genoeg wakker om aan te geven dat hij dan wel bananenspray wilde. Hier had de arts nog nooit van gehooord, maar toen hij rook aan de spray die aan de binnenkant van Jonah zijn arm werd gespoten, begreep hij waarom het zo werd genoemd. De bananenspray werkt na een minuut verdovend, maar toen de arts Jonh ging prikken deed dit behoorlijk zeer en moest Jonah huilen. Later zei Arno dat er normaal gesproken een veel dunnere naald wordt gebruikt, dus logisch dat dit zeer deed. Arno en ik willen de VAP in Groningen goed gaan bespreken. De VAP is ervoor dat Jonah geen pijn heeft of beurse plekken krijgt van de prikken in zijn arm. Wij willen dit ook absoluut niet meer. Hier moet wat aan gedaan worden!

Gelukkig werd Jonah naar een mooie isolatiekamer gebracht en kon hij weer lekker gaan slapen. Tegen 11 uur zei Arno dat hij naar huis ging, want het duurde voor hem te lang dat de verpleegkundige kwam om Jonah aan de antibiotica te zetten. Hij was nog maar net weg of ze kwam en ze vertelde tevens dat deze kuur 3 dagen duurt. Om de 8 uur krijgt Jonah antibiotica en dat betekent dat zondagmiddag om 2 uur de laatste keer gegeven gaat worden. Dan hopen we de uitslag van de bloedkweek te horen en of we dan naar huis mogen.
De verpleegster ging nog even Jonah zijn temeratuur opnemen en die was 40,8. Daar schrokken we allebei van. Ze heeft dit nog doorgegeven aan de arts, maar hier hoefde geen actie verder voor ondernomen te worden. Ondertussen was Jonah ook vastgemaakt aan een hartbewakingsapparaat en zitten er wel 4 slangetjes op zijn lichaam en op zijn vinger vast geplakt. Het interesseert Jonah totaal niet en het enige wat hij wil en doet is slapen.
De verpleegster heeft mij nog geholpen om een leunstoel om te toveren in een bed en zo kon ik om 11 uur ook een poging gaan ondernemen om te gaan slapen.